Geen opvoeding: Wat betekent dat en hoe om te gaan met onduidelijkheid
juli 6, 2025
De mythe van opvoedbaarheid staat centraal in de pedagogische discussie. Het begrip “opvoedbaarheid” verwijst naar de mate waarin een kind onderwijs en opvoeding kan opnemen en zich kan ontwikkelen, maar het is ook een begrip dat in de geschiedenis van de pedagogiek veelvuldig is gebruikt en gecritiseerd. In de bronnen die beschikbaar zijn, wordt duidelijk dat de mythe van opvoedbaarheid niet alleen een historisch begrip is, maar ook een pedagogische uitdaging vormt. Het betreft een paradox: hoe kan men een kind helpen zich te ontwikkelen zonder het te bepalen, en hoe kan men de balans houden tussen het geven van richting en het respect voor de autonomie van het kind?
In dit artikel worden de kernideeën van de mythe van opvoedbaarheid uitgezocht, de pedagogische paradoxen die hierbij horen, en de rol van de leerling als subject. De bronnen geven inzicht in hoe de opvoeding van kinderen is veranderd, en welke uitdagingen er zijn bij het vormen van burgerschap en het aanboren van autonomie.
De mythe van opvoedbaarheid in de geschiedenis
De mythe van opvoedbaarheid wordt vaak geassocieerd met de ideeën van klassieke filosofen en pedagogen, zoals Socrates. In de bronnen wordt duidelijk dat de mythe van opvoedbaarheid een historisch begrip is, dat vooral in de loop van de eeuwen is geëvalueerd en herschreven. Zo wordt in de bronnen verwezen naar de mythe van Kronos, Gaia en Socrates, die inzicht geven in de werking van de mens, de verhouding tussen ouder en kind, en het vermogen van het kind om zich te ontwikkelen.
De mythe van Kronos duidt op de spanning tussen oude en nieuwe generaties. Het vertelt hoe een vader (Kronos) zijn kinderen onderwerpt, en hoe deze uiteindelijk hun eigen weg kunnen vinden. Deze mythe speelt een rol in de pedagogische discussie over het loslaten van ouders en het vormen van een autonomie bij het kind. De mythe van Gaia hulp bij het overwinnen van angst en het loslaten van ouderlijke bescherming. Socrates daarentegen stelt dat kennis al aanwezig is in de leerling, en dat het leren een actieve bezigheid is. Hieruit blijkt dat de mythe van opvoedbaarheid niet alleen gericht is op het leren van kennis, maar ook op het ontwikkelen van een eigen denkpatroon en een autonomie.
De bronnen tonen aan dat de mythe van opvoedbaarheid in de geschiedenis is gebruikt als een manier om de ontwikkeling van het kind te bepalen. In de loop van de eeuwen is deze mythe echter vervangen door wetenschappelijke benaderingen, die steeds meer aandacht besteden aan het individuele gedrag en het vermogen van het kind om zich te ontwikkelen.
De pedagogische paradoxen rond opvoedbaarheid
In de bronnen wordt duidelijk dat de mythe van opvoedbaarheid gepaard gaat met een aantal pedagogische paradoxen. Deze paradoxen zijn belangrijk, omdat ze de uitdagingen aandragen die verbonden zijn aan het opvoeden en onderwijzen van kinderen.
Eén van de belangrijkste paradoxen is de spanning tussen doelstelling en formalisering. Het doel van het onderwijs is om leerlingen te leren, maar de manier waarop dit gebeurt, is vaak bepalend. De bronnen laten zien dat het leren van kennis niet alleen afhankelijk is van het geven van kennis, maar ook van de manier waarop deze wordt geformaliseerd. In de pedagogiek wordt het geven van kennis vaak geassocieerd met een vorm van controle, terwijl het leren van kennis juist een actieve bezigheid moet zijn.
Een andere paradox is de spanning tussen domesticatie en emancipatie. Domesticatie verwijst naar het aanpassen van het kind aan de samenleving, terwijl emancipatie het opbouwen van autonomie betekent. De bronnen laten zien dat kinderen opgevoed moeten worden in een omgeving waarin ze zowel hun eigen weg kunnen vinden als zich kunnen aanpassen aan de normen en waarden van de samenleving. Dit is een uitdaging, omdat het kind niet altijd zelf de keuzes kan maken, maar ook door de ouder of de leraar beïnvloed wordt.
Een derde paradox is de spanning tussen het belang van het kind en waar de belangstelling ligt. De bronnen laten zien dat het belang van het kind niet altijd overeenkomt met wat de ouder of de leraar wil. Dit betekent dat het opvoeden een complexe uitdaging is, omdat het kind niet altijd meteen begrijpt wat er van hem wordt verwacht, en de ouder of de leraar ook niet altijd weet hoe het kind zich het best kan ontwikkelen.
De rol van de leerling als subject in het onderwijs
Een belangrijk onderdeel van de mythe van opvoedbaarheid is de rol van de leerling als subject. De bronnen laten zien dat de leerling niet alleen een object is dat geopereerd moet worden, maar ook een subject dat actief meewerkt aan zijn eigen ontwikkeling. Dit is een belangrijk punt, omdat het opvoeden niet alleen gericht moet zijn op het geven van kennis, maar ook op het motiveren van het kind om zelfstandig te leren en te denken.
De bronnen tonen aan dat de leerling moet worden gemotiveerd om uit eigen beweging te leren. Dit betekent dat het opvoeden geen passieve bezigheid mag zijn, maar een actieve uitdaging. De pedagogiek moet de leerling helpen om zijn eigen keuzes te maken, en hem te helpen om zijn eigen pad te vinden. Hierbij speelt de rol van de leraar of opvoeder een belangrijke rol, aangezien hij of zij het kind moet begeleiden in zijn emancipatie.
In de bronnen wordt duidelijk dat de leerling als subject moet worden gezien, en dat het opvoeden niet alleen gericht moet zijn op het leren van kennis, maar ook op het ontwikkelen van een eigen denkpatroon. Dit betekent dat de pedagogiek moet worden aangepast aan de behoeften van het kind, en dat het onderwijs moet worden georganiseerd op een manier die het kind helpt om zichzelf te ontwikkelen.
De uitdagingen van de mythe van opvoedbaarheid
De mythe van opvoedbaarheid brengt meerdere uitdagingen met zich mee, vooral in de moderne samenleving. De bronnen laten zien dat de opvoeding van kinderen steeds complexer wordt, en dat het opvoeden niet alleen gericht moet zijn op het geven van kennis, maar ook op het vormen van burgerschap en het aanboren van autonomie.
Een van de belangrijkste uitdagingen is het balanceren tussen de beperkingen van de samenleving en de autonomie van het kind. De bronnen laten zien dat kinderen steeds vaker worden beïnvloed door de samenleving, en dat het opvoeden niet altijd de juiste balans kan vinden tussen de normen van de samenleving en de behoeften van het kind. Dit kan leiden tot problemen zoals het verminderen van de motivatie van het kind, en het ontstaan van problematische opvoedings situaties.
Een andere uitdaging is de spanning tussen het geven van richting en het respect voor de autonomie van het kind. De bronnen tonen aan dat de pedagogiek moet werken aan een balans tussen de nodige richting en de autonomie van het kind. Dit is een complexe uitdaging, omdat het kind niet altijd weet wat het moet doen, en de ouder of de leraar ook niet altijd weet hoe het kind zich het best kan ontwikkelen.
De toekomst van de pedagogiek
De bronnen laten zien dat de pedagogiek zich moet aanpassen aan de moderne samenleving, en dat de mythe van opvoedbaarheid steeds meer in het oog moet worden gehouden. De pedagogiek moet zich richten op het leren leren, en niet alleen op het geven van kennis. Daarnaast moet de pedagogiek de balans vinden tussen de normen van de samenleving en de autonomie van het kind.
De bronnen tonen aan dat de pedagogiek essentieel is voor het vormen van burgerschap, en dat het opvoeden een complexe uitdaging is. De pedagogiek moet worden beoogd om de leerling te motiveren en hem te helpen om zichzelf te ontwikkelen. Dit betekent dat de pedagogiek moet worden aangepast aan de behoeften van het kind, en dat het onderwijs moet worden georganiseerd op een manier die het kind helpt om zichzelf te ontwikkelen.
Conclusie
De mythe van opvoedbaarheid is een belangrijk begrip in de pedagogische discussie. De bronnen laten zien dat de opvoeding van kinderen steeds complexer wordt, en dat de pedagogiek moet werken aan een balans tussen de normen van de samenleving en de autonomie van het kind. De leerling moet worden gemotiveerd om uit eigen beweging te leren, en de pedagogiek moet worden aangepast aan de behoeften van het kind. De toekomst van de pedagogiek ligt in de balans tussen het geven van richting en het respect voor de autonomie van het kind.
Vorige week een nieuwe gevel bij de BSO gekregen. Nieuwe kozijnen, nieuw glas en deur.
