Omdenken in de opvoeding: Een alternatieve aanpak voor lastig gedrag

Omdenken in de opvoeding is een methode die gericht is op het omvormen van lastig gedrag van kinderen in een positieve uitdaging. Het is een benadering die ervan uitgaat dat het gedrag van een kind niet als probleem, maar als mogelijkheid moet worden gezien. Deze benadering stelt ouders en onderwijzers in staat om met een nieuw perspectief te kijken naar situaties waarin hun kind lastig gedrag vertoont. Door het gedrag te accepteren als feit en de energie daarvan te gebruiken voor iets nieuws, kan men de kans op een betere omgeving voor het kind vergroten.

De kern van Omdenken in de opvoeding is het idee dat ouders en onderwijzers hun eigen verwachtingen en denkpatronen moeten loslaten. In plaats van te kijken naar wat er niet is en wat er wel zou moeten zijn, moet men kijken naar wat er wel is en wat er zou kunnen zijn. Dit vereist een verandering in het denken en het handelen, waarbij de nadruk ligt op het omdenken van problemen naar mogelijkheden. Dit concept wordt vaak aangeduid als “vastdenken”, waarbij ouders zich vastleggen op wat ze denken dat het juiste gedrag is, in plaats van het gedrag van hun kind te accepteren en te laten groeien.

De visie van Berthold Gunster, de grondlegger van Omdenken, is dat kinderen autonome wezens zijn. Dit betekent dat er geen standaardoplossingen zijn voor elk probleem dat een kind kan hebben. In plaats daarvan moet elke situatie op maat worden aangepast, afhankelijk van het individuele kind en de omstandigheden. Dit vereist creativiteit en flexibiliteit van de volwassenen, die hun rol als bondgenoot moeten opnemen in plaats van als voorbeeldfiguur.

Een belangrijk aspect van Omdenken in de opvoeding is de nadruk op het aanbieden van ruimte en aandacht aan de basale verlangens van het kind. Gunster stelt dat elk kind drie dingen wil: zich erkend voelen, als een autonoom wezen behandeld worden en zich competent voelen. Door deze verlangens te erkennen en ruimte te geven, kan het lastige gedrag van het kind worden omgevormd naar een positieve uitdaging. Dit vereist echter wel dat de volwassenen hun eigen verwachtingen loslaten en zich richten op de behoeften van het kind.

De theorie van Omdenken in de opvoeding ziet het lastige gedrag van kinderen als ruwe energie, een ongestold verlangen dat zich op een stuntelige manier uitdrukt. Door dit gedrag te accepteren en te leren omgaan met het, kan de kans op een betere omgeving voor het kind groeien. Dit vereist echter ook dat de volwassenen hun eigen gedrag en verwachtingen kritisch beoordelen en aanpassen.

In de praktijk van Omdenken in de opvoeding begint men met het stoppen met kijken naar wat er niet is en wat er wel zou moeten zijn. In plaats daarvan kijkt men naar wat er wel is en wat er zou kunnen zijn. Dit vereist een verandering in het denken en het handelen, waarbij de nadruk ligt op het omdenken van problemen naar mogelijkheden. Dit concept wordt vaak aangeduid als “vastdenken”, waarbij ouders en onderwijzers zich vastleggen op wat ze denken dat het juiste gedrag is, in plaats van het gedrag van hun kind te accepteren en te laten groeien.

Ondanks de nadruk op het omdenken van problemen naar mogelijkheden, is het belangrijk om te beseffen dat dit geen magische oplossing is voor alle problemen die een kind kan hebben. Het vereist wel een diepe verandering in het denken en het handelen van de volwassenen, en het is niet eenvoudig om dit te leren. Daarnaast is het belangrijk om te beseffen dat elk kind anders is, en dat er geen standaardoplossingen zijn voor elk probleem dat een kind kan hebben.

Omdenken in de opvoeding is echter een waardevolle aanpak voor ouders en onderwijzers die op zoek zijn naar alternatieven voor de traditionele opvoedmethoden. Het biedt een nieuw perspectief op het omgaan met lastig gedrag en helpt bij het ontwikkelen van creatieve oplossingen voor de problemen die een kind kan hebben. Het vereist echter wel dat de volwassenen bereid zijn om hun eigen gedrag en verwachtingen te veranderen en zich richten op de behoeften van het kind.

In de praktijk van Omdenken in de opvoeding begint men met het stoppen met kijken naar wat er niet is en wat er wel zou moeten zijn. In plaats daarvan kijkt men naar wat er wel is en wat er zou kunnen zijn. Dit vereist een verandering in het denken en het handelen, waarbij de nadruk ligt op het omdenken van problemen naar mogelijkheden. Dit concept wordt vaak aangeduid als “vastdenken”, waarbij ouders en onderwijzers zich vastleggen op wat ze denken dat het juiste gedrag is, in plaats van het gedrag van hun kind te accepteren en te laten groeien.

Ondanks de nadruk op het omdenken van problemen naar mogelijkheden, is het belangrijk om te beseffen dat dit geen magische oplossing is voor alle problemen die een kind kan hebben. Het vereist wel een diepe verandering in het denken en het handelen van de volwassenen, en het is niet eenvoudig om dit te leren. Daarnaast is het belangrijk om te beseffen dat elk kind anders is, en dat er geen standaardoplossingen zijn voor elk probleem dat een kind kan hebben.

Omdenken in de opvoeding is echter een waardevolle aanpak voor ouders en onderwijzers die op zoek zijn naar alternatieven voor de traditionele opvoedmethoden. Het biedt een nieuw perspectief op het omgaan met lastig gedrag en helpt bij het ontwikkelen van creatieve oplossingen voor de problemen die een kind kan hebben. Het vereist echter wel dat de volwassenen bereid zijn om hun eigen gedrag en verwachtingen te veranderen en zich richten op de behoeften van het kind.

Omdenken in de opvoeding: Een alternatieve aanpak voor lastig gedrag

De kern van Omdenken in de opvoeding is de uitdaging om lastig gedrag van je kind niet als probleem, maar als mogelijkheid te zien. Omdenken maakt van een probleem een feit: het gedrag van je kind is wat het is. Je gebruikt in feite de energie van het probleem voor iets nieuws. Gunter kent de valkuilen van de ouder. Hij weet wat hij zegt, en wat voor uitwerking het heeft en dat is fijn en herkenbaar.

De theorie van Omdenken in de opvoeding komt van Berthold Gunster. Hij is de grondlegger van het begrip ‘omdenken’ en schreef er een aantal boeken over. De theorie van omdenken in de opvoeding is gebaseerd op het idee dat kinderen autonome wezens zijn. Dit maakt dat vastomlijnde aanpakken niet zonder meer zullen werken. Als een kind niet mee wil werken, zal het niet meewerken. De theorie van omdenken ziet kinderen grootbrengen dan ook als een kwestie van creativiteit. Het is aan de volwassene om per kind, per situatie en per moment een ‘strategie’ te bedenken.

Van focus op lastig gedrag naar oog voor basale verlangens

Het bedenken van een ‘op-maat-strategie’ gaat volgens de theorie van omdenken het effectiefst wanneer we erin slagen de vraag: ‘Wat wil jij als volwassene niet?’ (het lastig gedrag) kunnen omzetten naar ‘wat wil het kind wel?’ (basale verlangens). Door als volwassene aandacht en ruimte te geven aan de verlangens van je kind, kun je zijn lastige gedrag omdenken. Er zijn (volgens Gunster) drie dingen waar elk kind ten diepste naar verlangt: zich erkend voelen, als een autonoom wezen behandeld worden en zich competent voelen. Wanneer je hier als volwassene oprecht aandacht en ruimte aan geeft, gaat het niet meer om jouw bedoelingen, maar om de bedoelingen van je kind. Op dat moment verandert je rol van opvoeder in de rol van bondgenoot.

Omdenken in de opvoeding: Een alternatieve aanpak voor lastig gedrag

De kern van Omdenken in de opvoeding is de uitdaging om lastig gedrag van je kind niet als probleem, maar als mogelijkheid te zien. Omdenken maakt van een probleem een feit: het gedrag van je kind is wat het is. Je gebruikt in feite de energie van het probleem voor iets nieuws. Gunter kent de valkuilen van de ouder. Hij weet wat hij zegt, en wat voor uitwerking het heeft en dat is fijn en herkenbaar.

De theorie van Omdenken in de opvoeding komt van Berthold Gunster. Hij is de grondlegger van het begrip ‘omdenken’ en schreef er een aantal boeken over. De theorie van omdenken in de opvoeding is gebaseerd op het idee dat kinderen autonome wezens zijn. Dit maakt dat vastomlijnde aanpakken niet zonder meer zullen werken. Als een kind niet mee wil werken, zal het niet meewerken. De theorie van omdenken ziet kinderen grootbrengen dan ook als een kwestie van creativiteit. Het is aan de volwassenen om per kind, per situatie en per moment een ‘strategie’ te bedenken.

Van focus op lastig gedrag naar oog voor basale verlangens

Het bedenken van een ‘op-maat-strategie’ gaat volgens de theorie van omdenken het effectiefst wanneer we erin slagen de vraag: ‘Wat wil jij als volwassene niet?’ (het lastig gedrag) kunnen omzetten naar ‘wat wil het kind wel?’ (basale verlangens). Door als volwassene aandacht en ruimte te geven aan de verlangens van je kind, kun je zijn lastige gedrag omdenken. Er zijn (volgens Gunster) drie dingen waar elk kind ten diepste naar verlangt: zich erkend voelen, als een autonoom wezen behandeld worden en zich competent voelen. Wanneer je hier als volwassene oprecht aandacht en ruimte aan geeft, gaat het niet meer om jouw bedoelingen, maar om de bedoelingen van je kind. Op dat moment verandert je rol van opvoeder in de rol van bondgenoot.

Omdenken in de opvoeding: Een alternatieve aanpak voor lastig gedrag

De kern van Omdenken in de opvoeding is de uitdaging om lastig gedrag van je kind niet als probleem, maar als mogelijkheid te zien. Omdenken maakt van een probleem een feit: het gedrag van je kind is wat het is. Je gebruikt in feite de energie van het probleem voor iets nieuws. Gunter kent de valkuilen van de ouder. Hij weet wat hij zegt, en wat voor uitwerking het heeft en dat is fijn en herkenbaar.

De theorie van Omdenken in de opvoeding komt van Berthold Gunster. Hij is de grondlegger van het begrip ‘omdenken’ en schreef er een aantal boeken over. De theorie van omdenken in de opvoeding is gebaseerd op het idee dat kinderen autonome wezens zijn. Dit maakt dat vastomlijnde aanpakken niet zonder meer zullen werken. Als een kind niet mee wil werken, zal het niet meewerken. De theorie van omdenken ziet kinderen grootbrengen dan ook als een kwestie van creativiteit. Het is aan de volwassenen om per kind, per situatie en per moment een ‘strategie’ te bedenken.

Van focus op lastig gedrag naar oog voor basale verlangens

Het bedenken van een ‘op-maat-strategie’ gaat volgens de theorie van omdenken het effectiefst wanneer we erin slagen de vraag: ‘Wat wil jij als volwassene niet?’ (het lastig gedrag) kunnen omzetten naar ‘wat wil het kind wel?’ (basale verlangens). Door als volwassene aandacht en ruimte te geven aan de verlangens van je kind, kun je zijn lastige gedrag omdenken. Er zijn (volgens Gunster) drie dingen waar elk kind ten diepste naar verlangt: zich erkend voelen, als een autonoom wezen behandeld worden en zich competent voelen. Wanneer je hier als volwassene oprecht aandacht en ruimte aan geeft, gaat het niet meer om jouw bedoelingen, maar om de bedoelingen van je kind. Op dat moment verandert je rol van opvoeder in de rol van bondgenoot.

Omdenken in de opvoeding: Een alternatieve aanpak voor lastig gedrag

De kern van Omdenken in de opvoeding is de uitdaging om lastig gedrag van je kind niet als probleem, maar als mogelijkheid te zien. Omdenken maakt van een probleem een feit: het gedrag van je kind is wat het is. Je gebruikt in feite de energie van het probleem voor iets nieuws. Gunter kent de valkuilen van de ouder. Hij weet wat hij zegt, en wat voor uitwerking het heeft en dat is fijn en herkenbaar.

De theorie van Omdenken in de opvoeding komt van Berthold Gunster. Hij is de grondlegger van het begrip ‘omdenken’ en schreef er een aantal boeken over. De theorie van omdenken in de opvoeding is gebaseerd op het idee dat kinderen autonome wezens zijn. Dit maakt dat vastomlijnde aanpakken niet zonder meer zullen werken. Als een kind niet mee wil werken, zal het niet meewerken. De theorie van omdenken ziet kinderen grootbrengen dan ook als een kwestie van creativiteit. Het is aan de volwassenen om per kind, per situatie en per moment een ‘strategie’ te bedenken.

Van focus op lastig gedrag naar oog voor basale verlangens

Het bedenken van een ‘op-maat-strategie’ gaat volgens de theorie van omdenken het effectiefst wanneer we erin slagen de vraag: ‘Wat wil jij als volwassene niet?’ (het lastig gedrag) kunnen omzetten naar ‘wat wil het kind wel?’ (basale verlangens). Door als volwassene aandacht en ruimte te geven aan de verlangens van je kind, kun je zijn lastige gedrag omdenken. Er zijn (volgens Gunster) drie dingen waar elk kind ten diepste naar verlangt: zich erkend voelen, als een autonoom wezen behandeld worden en zich competent voelen. Wanneer je hier als volwassene oprecht aandacht en ruimte aan geeft, gaat het niet meer om jouw bedoelingen, maar om de bedoelingen van je kind. Op dat moment verandert je rol van opvoeder in de rol van bondgenoot.

Omdenken in de opvoeding: Een alternatieve aanpak voor lastig gedrag

De kern van Omdenken in de opvoeding is de uitdaging om lastig gedrag van je kind niet als probleem, maar als mogelijkheid te zien. Omdenken maakt van een probleem een feit: het gedrag van je kind is wat het is. Je gebruikt in feite de energie van het probleem voor iets nieuws. Gunter kent de valkuilen van de ouder. Hij weet wat hij zegt, en wat voor uitwerking het heeft en dat is fijn en herkenbaar.

De theorie van Omdenken in de opvoeding komt van Berthold Gunster. Hij is de grondlegger van het begrip ‘omdenken’ en schreef er een aantal boeken over. De theorie van omdenken in de opvoeding is gebaseerd op het idee dat kinderen autonome wezens zijn. Dit maakt dat vastomlijnde aanpakken niet zonder meer zullen werken. Als een kind niet mee wil werken, zal het niet meewerken. De theorie van omdenken ziet kinderen grootbrengen dan ook als een kwestie van creativiteit. Het is aan de volwassenen om per kind, per situatie en per moment een ‘strategie’ te bedenken.

Van focus op lastig gedrag naar oog voor basale verlangens

Het bedenken van een ‘op-maat-strategie’ gaat volgens de theorie van omdenken het effectiefst wanneer we erin slagen de vraag: ‘Wat wil jij als volwassene niet?’ (het lastig gedrag) kunnen omzetten naar ‘wat wil het kind wel?’ (basale verlangens). Door als volwassene aandacht en ruimte te geven aan de verlangens van je kind, kun je zijn lastige gedrag omdenken. Er zijn (volgens Gunster) drie dingen waar elk kind ten diepste naar verlangt: zich erkend voelen, als een autonoom wezen behandeld worden en zich competent voelen. Wanneer je hier als volwassene oprecht aandacht en ruimte aan geeft, gaat het niet meer om jouw bedoelingen, maar om de bedoelingen van je kind. Op dat moment verandert je rol van opvoeder in de rol van bondgenoot.

Omdenken in de opvoeding: Een alternatieve aanpak voor lastig gedrag

De kern van Omdenken in de opvoeding is de uitdaging om lastig gedrag van je kind niet als probleem, maar als mogelijkheid te zien. Omdenken maakt van een probleem een feit: het gedrag van je kind is wat het is. Je gebruikt in feite de energie van het probleem voor iets nieuws. Gunter kent de valkuilen van de ouder. Hij weet wat hij zegt, en wat voor uitwerking het heeft en dat is fijn en herkenbaar.

De theorie van Omdenken in de opvoeding komt van Berthold Gunster. Hij is de grondlegger van het begrip ‘omdenken’ en schreef er een aantal boeken over. De theorie van omdenken in de opvoeding is gebaseerd op het idee dat kinderen autonome wezens zijn. Dit maakt dat vastomlijnde aanpakken niet zonder meer zullen werken. Als een kind niet mee wil werken, zal het niet meewerken. De theorie van omdenken ziet kinderen grootbrengen dan ook als een kwestie van creativiteit. Het is aan de volwassenen om per kind, per situatie en per moment een ‘strategie’ te bedenken.

Van focus op lastig gedrag naar oog voor basale verlangens

Het bedenken van een ‘op-maat-strategie’ gaat volgens de theorie van omdenken het effectiefst wanneer we erin slagen de vraag: ‘Wat wil jij als volwassene niet?’ (het lastig gedrag) kunnen omzetten naar ‘wat wil het kind wel?’ (basale verlangens). Door als volwassene aandacht en ruimte te geven aan de verlangens van je kind, kun je zijn lastige gedrag omdenken. Er zijn (volgens Gunster) drie dingen waar elk kind ten diepste naar verlangt: zich erkend voelen, als een autonoom wezen behandeld worden en zich competent voelen. Wanneer je hier als volwassene oprecht aandacht en ruimte aan geeft, gaat het niet meer om jouw bedoelingen, maar om de bedoelingen van je kind. Op dat moment verandert je rol van opvoeder in de rol van bondgenoot.

Omdenken in de opvoeding: Een alternatieve aanpak voor lastig gedrag

De kern van Omdenken in de opvoeding is de uitdaging om lastig gedrag van je kind niet als probleem, maar als mogelijkheid te zien. Omdenken maakt van een probleem een feit: het gedrag van je kind is wat het is. Je gebruikt in feite de energie van het probleem voor iets nieuws. Gunter kent de valkuilen van de ouder. Hij weet wat hij zegt, en wat voor uitwerking het heeft en dat is fijn en herkenbaar.

De theorie van Omdenken in de opvoeding komt van Berthold Gunster. Hij is de grondlegger van het begrip ‘omdenken’ en schreef er een aantal boeken over. De theorie van omdenken in de opvoeding is gebaseerd op het idee dat kinderen autonome wezens zijn. Dit maakt dat vastomlijnde aanpakken niet zonder meer zullen werken. Als een kind niet mee wil werken, zal het niet meewerken. De theorie van omdenken ziet kinderen grootbrengen dan ook als een kwestie van creativiteit. Het is aan de volwassenen om per kind, per situatie en per moment een ‘strategie’ te bedenken.

Van focus op lastig gedrag naar oog voor basale verlangens

Het bedenken van een ‘op-maat-strategie’ gaat volgens de theorie van omdenken het effectiefst wanneer we erin slagen de vraag: ‘Wat wil jij als volwassene niet?’ (het lastig gedrag) kunnen omzetten naar ‘wat wil het kind wel?’ (basale verlangens). Door als volwassene aandacht en ruimte te geven aan de verlangens van je kind, kun je zijn lastige gedrag omdenken. Er zijn (volgens Gunster) drie dingen waar elk kind ten diepste naar verlangt: zich erkend voelen, als een autonoom wezen behandeld worden en zich competent voelen. Wanneer je hier als volwassene oprecht aandacht en ruimte aan geeft, gaat het niet meer om jouw bedoelingen, maar om de bedoelingen van je kind. Op dat moment verandert je rol van opvoeder in de rol van bondgenoot.

Omdenken in de opvoeding: Een alternatieve aanpak voor lastig gedrag

De kern van Omdenken in de opvoeding is de uitdaging om lastig gedrag van je kind niet als probleem, maar als mogelijkheid te zien. Omdenken maakt van een probleem een feit: het gedrag van je kind is wat het is. Je gebruikt in feite de energie van het probleem voor iets nieuws. Gunter kent de valkuilen van de ouder. Hij weet wat hij zegt, en wat voor uitwerking het heeft en dat is fijn en herkenbaar.

De theorie van Omdenken in de opvoeding komt van Berthold Gunster. Hij is de grondlegger van het begrip ‘omdenken’ en schreef er een aantal boeken over. De theorie van omdenken in de opvoeding is gebaseerd op het idee dat kinderen autonome wezens zijn. Dit maakt dat vastomlijnde aanpakken niet zonder meer zullen werken. Als een kind niet mee wil werken, zal het niet meewerken. De theorie van omdenken ziet kinderen grootbrengen dan ook als een kwestie van creativiteit. Het is aan de volwassenen om per kind, per situatie en per moment een ‘strategie’ te bedenken.

Van focus op lastig gedrag naar oog voor basale verlangens

Het bedenken van een ‘op-maat-strategie’ gaat volgens de theorie van omdenken het effectiefst wanneer we erin slagen de vraag: ‘Wat wil jij als volwassene niet?’ (het lastig gedrag) kunnen omzetten naar ‘wat wil het kind wel?’ (basale verlangens). Door als volwassene aandacht en ruimte te geven aan de verlangens van je kind, kun je zijn lastige gedrag omdenken. Er zijn (volgens Gunster) drie dingen waar elk kind ten diepste naar verlangt: zich erkend voelen, als een autonoom wezen behandeld worden en zich competent voelen. Wanneer je hier als volwassene oprecht aandacht en ruimte aan geeft, gaat het niet meer om jouw bedoelingen, maar om de bedoelingen van je kind. Op dat moment verandert je rol van opvoeder in de rol van bondgenoot.

Omdenken in de opvoeding: Een alternatieve aanpak voor lastig gedrag

De kern van Omdenken in de opvoeding is de uitdaging om lastig gedrag van je kind niet als probleem, maar als mogelijkheid te zien. Omdenken maakt van een probleem een feit: het gedrag van je kind is wat het is. Je gebruikt in feite de energie van het probleem voor iets nieuws. Gunter kent de valkuilen van de ouder. Hij weet wat hij zegt, en wat voor uitwerking het heeft en dat is fijn en herkenbaar.

De theorie van Omdenken in de opvoeding komt van Berthold Gunster. Hij is de grondlegger van het begrip ‘omdenken’ en schreef er een aantal boeken over. De theorie van omdenken in de opvoeding is gebaseerd op het idee dat kinderen autonome wezens zijn. Dit maakt dat vastomlijnde aanpakken niet zonder meer zullen werken. Als een kind niet mee wil werken, zal het niet meewerken. De theorie van omdenken ziet kinderen grootbrengen dan ook als een kwestie van creativiteit. Het is aan de volwassenen om per kind, per situatie en per moment een ‘strategie’ te bedenken.

Van focus op lastig gedrag naar oog voor basale verlangens

Het bedenken van een ‘op-maat-strategie’ gaat volgens de theorie van omdenken het effectiefst wanneer we erin slagen de vraag: ‘Wat wil jij als volwassene niet?’ (het lastig gedrag) kunnen omzetten naar ‘wat wil het kind wel?’ (basale verlangens). Door als volwassene aandacht en ruimte te geven aan de verlangens van je kind, kun je zijn lastige gedrag omdenken. Er zijn (volgens Gunster) drie dingen waar elk kind ten diepste naar verlangt: zich erkend voelen, als een autonoom wezen behandeld worden en zich competent voelen. Wanneer je hier als volwassene oprecht aandacht en ruimte aan geeft, gaat het niet meer om jouw bedoelingen, maar om de bedoelingen van je kind. Op dat moment verandert je rol van opvoeder in de rol van bondgenoot.

Omdenken in de opvoeding: Een alternatieve aanpak voor lastig gedrag

De kern van Omdenken in de opvoeding is de uitdaging om lastig gedrag van je kind niet als probleem, maar als mogelijkheid te zien. Omdenken maakt van een probleem een feit: het gedrag van je kind is wat het is. Je gebruikt in feite de energie van het probleem voor iets nieuws. Gunter kent de valkuilen van de ouder. Hij weet wat hij zegt, en wat voor uitwerking het heeft en dat is fijn en herkenbaar.

De theorie van Omdenken in de opvoeding komt van Berthold Gunster. Hij is de grondlegger van het begrip ‘omdenken’ en schreef er een aantal boeken over. De theorie van omdenken in de opvoeding is gebaseerd op het idee dat kinderen autonome wezens zijn. Dit maakt dat vastomlijnde aanpakken niet zonder meer zullen werken. Als een kind niet mee wil werken, zal het niet meewerken. De theorie van omdenken ziet kinderen grootbrengen dan ook als een kwestie van creativiteit. Het is aan de volwassenen om per kind, per situatie en per moment een ‘strategie’ te bedenken.

Van focus op lastig gedrag naar oog voor basale verlangens

Het bedenken van een ‘op-maat-strategie’ gaat volgens de theorie van omdenken het effectiefst wanneer we erin slagen de vraag: ‘Wat wil jij als volwassene niet?’ (het lastig gedrag) kunnen omzetten naar ‘wat wil het kind wel?’ (basale verlangens). Door als volwassene aandacht en ruimte te geven aan de verlangens van je kind, kun je zijn lastige gedrag omdenken. Er zijn (volgens Gunster) drie dingen waar elk kind ten diepste naar verlangt: zich erkend voelen, als een autonoom wezen behandeld worden en zich competent voelen. Wanneer je hier als volwassene oprecht aandacht en ruimte aan geeft, gaat het niet meer om jouw bedoelingen, maar om de bedoelingen van je kind. Op dat moment verandert je rol van opvoeder in de rol van bondgenoot.

Omdenken in de opvoeding: Een alternatieve aanpak voor lastig gedrag

De kern van Omdenken in de opvoeding is de uitdaging om lastig gedrag van je kind niet als probleem, maar als mogelijkheid te zien. Omdenken maakt van een probleem een feit: het gedrag van je kind is wat het is. Je gebruikt in feite de energie van het probleem voor iets nieuws. Gunter kent de valkuilen van de ouder. Hij weet wat hij zegt, en wat voor uitwerking het heeft en dat is fijn en herkenbaar.

De theorie van Omdenken in de opvoeding komt van Berthold Gunster. Hij is de grondlegger van het begrip ‘omdenken’ en schreef er een aantal boeken over. De theorie van omdenken in de opvoeding is gebaseerd op het idee dat kinderen autonome wezens zijn. Dit maakt dat vastomlijnde aanpakken niet zonder meer zullen werken. Als een kind niet mee wil werken, zal het niet meewerken. De theorie van omdenken ziet kinderen grootbrengen dan ook als een kwestie van creativiteit. Het is aan de volwassenen om per kind, per situatie en per moment een ‘strategie’ te bedenken.

Van focus op lastig gedrag naar oog voor basale verlangens

Het bedenken van een ‘op-maat-strategie’ gaat volgens de theorie van omdenken het effectiefst wanneer we erin slagen de vraag: ‘Wat wil jij als volwassene niet?’ (het lastig gedrag) kunnen omzetten naar ‘wat wil het kind wel?’ (basale verlangens). Door als volwassene aandacht en ruimte te geven aan de verlangens van je kind, kun je zijn lastige gedrag omdenken. Er zijn (volgens Gunster) drie dingen waar elk kind ten diepste naar verlangt: zich erkend voelen, als een autonoom wezen behandeld worden en zich competent voelen. Wanneer je hier als volwassene oprecht aandacht en ruimte aan geeft, gaat het niet meer om jouw bedoelingen, maar om de bedoelingen van je kind. Op dat moment verandert je rol van opvoeder in de rol van bondgenoot.

Omdenken in de opvoeding: Een alternatieve aanpak voor lastig gedrag

De kern van Omdenken in de opvoeding is de uitdaging om lastig gedrag van je kind niet als probleem, maar als mogelijkheid te zien. Omdenken maakt van een probleem een feit: het gedrag van je kind is wat het is. Je gebruikt in feite de energie van het probleem voor iets nieuws. Gunter kent de valkuilen van de ouder. Hij weet wat hij zegt, en wat voor uitwerking het heeft en dat is fijn en herkenbaar.

De theorie van Omdenken in de opvoeding komt van Berthold Gunster. Hij is de grondlegger van het begrip ‘omdenken’ en schreef er een aantal boeken over. De theorie van omdenken in de opvoeding is gebaseerd op het idee dat kinderen autonome wezens zijn. Dit maakt dat vastomlijnde aanpakken niet zonder meer zullen werken. Als een kind niet mee wil werken, zal het niet meewerken. De theorie van omdenken ziet kinderen grootbrengen dan ook als een kwestie van creativiteit. Het is aan de volwassenen om per kind, per situatie en per moment een ‘strategie’ te bedenken.

Van focus op lastig gedrag naar oog voor