Mirthe en het onvoorwaardelijke ouderschap: Een kijk in de spiegel van liefde en zelfreflectie
juli 1, 2025
Co-ouderschap is een veelvoorkomende vorm van ouderlijk gezag na een scheiding, waarbij ouders de zorg en opvoeding van hun kinderen gelijkwaardig delen. Het is geen juridische term, maar een veelgebruikte benaming voor een situatie waarin ouders na een scheiding hun gezag en verantwoordelijkheden gelijkmatig delen. De verdeling van de tijd die het kind bij elke ouder doorbrengt, kan variëren, afhankelijk van de situatie van de ouders, de leeftijd van het kind, en praktische overwegingen. In dit artikel wordt uitgelegd hoe co-ouderschap vaak wordt verdeeld, welke kenmerken het heeft, en welke factoren hierbij een rol spelen.
Co-ouderschap is een vorm van ouderlijk gezag waarbij ouders actief en gelijkwaardig betrokken raken bij de opvoeding van hun kinderen. De kern van co-ouderschap is dat beide ouders gelijkwaardig verantwoordelijkheden hebben, zowel op het gebied van de zorg als de opvoeding. Dit betekent dat de kinderen ongeveer evenveel tijd doorbrengen in de woningen van hun vader en moeder. Daarnaast is er sprake van een zorgregeling, waarbij de verdeling van de zorg- en opvoedtaken wordt vastgesteld.
In de praktijk wordt vaak gesproken over een 50/50-verdeling, wat inhoudt dat de kinderen elke week evenveel tijd doorbrengen bij de ene ouder als bij de andere. Daarnaast zijn er ook andere verdelingen, zoals een 3-4-3-4-verdeling, waarbij de kinderen afwisselend bij de ene of andere ouder verblijven. Deze verdeling is vooral geschikt voor ouders met een onregelmatig werkrooster. Ook kan er sprake zijn van een week-op-week-afspraken, waarbij het kind de ene week bij de ene ouder is en de andere week bij de andere ouder.
De meest voorkomende verdeling in co-ouderschap is de week-op-week-afspraken. Hierbij wisselen de kinderen elke week van huis. Dit model is geschikt voor ouders die goed kunnen communiceren en flexibel zijn. Het biedt een duidelijke structuur, maar kan voor jonge kinderen lastig zijn om te begrijpen. Voor ouders met onregelmatige werktijden is de 3-4-3-4-verdeling een betere optie. Hierbij worden twee dagen bij de ene ouder, twee dagen bij de andere ouder en vervolgens drie dagen bij de eerste ouder gebruikt. Deze methode biedt meer flexibiliteit en kan geschikt zijn voor ouders met onregelmatige werktijden.
Bij ouders die een langere periode van samenwerking kunnen hanteren, is ook de 4-3-3-4-verdeling een optie. Hierbij wisselen de kinderen elke week van huis, maar de verdeling van de dagen is ongelijk. Deze methode kan voordelig zijn voor ouders die bijvoorbeeld op verschillende dagen werken. Ook is er de mogelijkheid om de dagen te verdelen op basis van schoolroosters, werkschema’s van de ouders, en de behoeften van het kind. De precieze invulling van het co-ouderschap hangt dus af van de situatie van beide ouders en het belang van het kind.
Bij het vaststellen van de verdeling in co-ouderschap zijn er verschillende factoren die van invloed zijn. De leeftijd van het kind is hierbij van belang. Voor jonge kinderen (0-4 jaar) is het belangrijk dat zij zich kunnen hechten aan een ouder of vaste verzorger. Daarom wordt geadviseerd de opvoeding in deze leeftijdsgroep hoofdzakelijk plaats te laten vinden bij één van de ouders. Een 50-50 zorgverdeling en daarmee co-ouderschap is voor deze leeftijdsgroep in de meeste gevallen nog een stap te ver. Voor kinderen vanaf 6 jaar is het belangrijk om hun mening te respecteren, maar de uiteindelijke beslissing ligt bij de ouders.
De afstand tussen de huizen van de ouders speelt ook een rol. Als de ouders dichter bij elkaar wonen, kan dat voor het kind prettiger zijn omdat het verschil in omgeving tussen beide woonplekken klein is. Dat wil niet zeggen dat een grotere afstand niet kan werken in een co-ouderschap. De ouders moeten dan alleen wel beiden bereid zijn die afstand af te leggen. Indien gewenst kan er in het ouderschapsplan een maximale afstand tussen twee woonplekken worden vastgelegd.
De werksituatie van de ouders is ook een belangrijke factor. Bijvoorbeeld bij ouders die veel reizen, is een 50/50-verdeling mogelijk niet haalbaar. In zulke gevallen is een andere verdeling, zoals 70/30, mogelijk een betere optie. Ook de betrokkenheid van de ouders bij het opvoeden van het kind is belangrijk. Co-ouderschap vereist tijd, energie en betrokkenheid van beide kanten. Daarnaast is de communicatie tussen de ouders van groot belang. Goede afspraken zijn essentieel om misverstanden en frustraties te voorkomen.
Co-ouderschap heeft meerdere voordelen. Het biedt de kinderen stabiliteit, vooral bij drukke schoolweken, en verminderd het gesleep met spullen. Ook kunnen de kinderen evenveel tijd doorbrengen met beide ouders, wat een gevoel van rust en veiligheid biedt. Daarnaast is er een gelijke belasting voor beide ouders als het om opvoeden en kosten gaat. Kinderen kunnen op dezelfde school blijven, en naar hun vaste sportclub blijven gaan. Voor hen verandert er praktisch dus niet zoveel, behalve dat ze om en om bij hun beide ouders verblijven.
Echter, co-ouderschap heeft ook nadelen. Het vereist veel contact tussen beide ouders, wat alleen wanneer de verstandshouding goed is. Kinderen moeten telkens wisselen van huis, wat niet ieder kind kan verdragen. Daarnaast moeten ex-partners bij elkaar in de buurt blijven wonen, en is co-ouderschap soms moeilijk te combineren met werk. Daarnaast is het belangrijk dat de ouders open communiceren over de verdeling van de tijd en de kosten. Goede afspraken zijn essentieel om misverstanden en frustraties te voorkomen.
Bij co-ouderschap is samenwerking en communicatie van groot belang. De ouders moeten in staat zijn om beslissingen te bespreken en ruzies te vermijden in het bijzijn van de kinderen. Daarnaast is het belangrijk om het kind te betrekken bij het maken van het rooster, zodat het zich kan oriënteren aan de verdeling. Voor jonge kinderen is het belangrijk dat de overgangen van het ene naar het andere huis plaatsvinden op een neutrale plek, met weinig communicatie tussen de ouders, of via de school.
Bij ouders die geen goed contact kunnen houden, is co-ouderschap mogelijk niet de juiste keuze. In zulke gevallen kan parallel ouderschap een betere optie zijn. Hierbij hebben ouders zo min mogelijk contact, maar blijven ze wel betrokken bij het leven van het kind, ieder vanuit hun eigen huishouden. Dit kan vooral geschikt zijn voor ouders die moeite hebben met het delen van verantwoordelijkheden, of die geen contact willen hebben met hun ex-partner.
Co-ouderschap is een veelgebruikte vorm van ouderlijk gezag na een scheiding, waarbij ouders de zorg en opvoeding van hun kinderen gelijkwaardig delen. De verdeling van de tijd die het kind bij elke ouder doorbrengt, kan variëren, afhankelijk van de situatie van de ouders, de leeftijd van het kind, en praktische overwegingen. De meest voorkomende verdeling is de week-op-week-afspraken, maar ook andere verdelingen zoals 3-4-3-4 zijn mogelijk. Bij het vaststellen van de verdeling zijn er verschillende factoren die van invloed zijn, zoals de leeftijd van het kind, de afstand tussen de huizen, en de werksituatie van de ouders. Co-ouderschap heeft zowel voordelen als nadelen, en vereist samenwerking en communicatie tussen de ouders. Daarnaast is het belangrijk dat de ouders open communiceren over de verdeling van de tijd en de kosten.
Wie niet van een kind geniet, ziet het allermooiste niet