Echtscheidingsconvenant en ouderschapsplan: Wat ouders moeten weten
juli 1, 2025
Co-ouderschap is een veelbesproken onderwerp bij scheidingen met kinderen. Hoewel de term geen wettelijke basis heeft, is het streven naar gelijkwaardig ouderschap wel verankerd in de Nederlandse wetgeving. Dit artikel biedt een overzicht van de rechten en plichten van ouders bij co-ouderschap, de praktische overwegingen bij de invulling ervan, en de noodzaak van een goed ouderschapsplan. De informatie is gebaseerd op beschikbare gegevens en richt zich tot ouders, verzorgers en andere betrokkenen.
Co-ouderschap houdt in dat ouders, na een scheiding, de zorg en opvoeding van hun kinderen gelijkwaardig verdelen. Dit betekent dat kinderen ongeveer evenveel tijd bij beide ouders doorbrengen en dat beide ouders even betrokken zijn bij het dagelijks leven van het kind. Het is belangrijk te benadrukken dat co-ouderschap niet wettelijk vastgelegd is. De afspraken die ouders maken, worden vastgelegd in een ouderschapsplan, dat wettelijk verplicht is bij scheidingen met minderjarige kinderen. Dit plan omvat afspraken over de zorgregeling, communicatie, besluitvorming en financiële aspecten.
Bij een omgangsregeling is er sprake van eenhoofdig gezag (gezag door een van jullie) en bij een zorgregeling hebben jullie beiden gezag. Bij co-ouderschap is er sprake van een zorgregeling waarin jullie de zorg en omgang met jullie kind gelijk verdelen. Maar tegelijkertijd kun je in een zorgregeling ook een ongelijke verdeling maken en lijkt die in de praktijk meer op een omgangsregeling qua omgang. Het grootste verschil is dat beide ouders bij een zorgregeling belangrijke beslissingen mogen maken en bij een omgangsregeling alleen de ouder met gezag.
Een groot deel van de ouders die ik als advocaat spreek, verkeert in de veronderstelling dat uit de wet volgt dat zij verplicht zijn tot “co-ouderschap” op het moment dat zij uit elkaar gaan. Dat is een verdeling van de zorg- en opvoedtaken waarbij de kinderen evenveel tijd bij iedere ouder doorbrengen.
Op het moment dat één van de ouders – en dat is toch vaak de moeder – liever geen (nagenoeg) gelijke verdeling wenst vast te leggen, wordt al gauw gesproken over “co-ouderschap weigeren”. Vaders stellen mij in dat verband vaak de vraag: “Mag een moeder co-ouderschap weigeren?”.
Co-ouderschap is immers geen wettelijke verplichting. Een ouder kan co-ouderschap weigeren als er goede redenen zijn, bijvoorbeeld als de ouder niet in staat is om voldoende zorg te bieden of als de communicatie met de andere ouder onmogelijk is. Het is belangrijk dat de beslissing om co-ouderschap te weigeren niet gebaseerd is op emotionele overwegingen of boosheid, maar op een zorgvuldige afweging van de belangen van het kind.
Een succesvol co-ouderschap vereist een goede samenwerking en communicatie tussen de ouders. Echter, in de praktijk blijkt dit vaak een struikelblok. Zoals benadrukt wordt, is een “meer dan goede samenwerking en verstandhouding” een absolute voorwaarde voor een co-ouderschapsregeling. Wanneer ouders niet in staat zijn om effectief te communiceren, kan dit leiden tot conflicten die de kinderen negatief beïnvloeden. Een voorbeeld hiervan is een situatie waarin de vader alles goedkeurt om discussies met de kinderen te vermijden, waardoor de moeder haar gezag ondermijnd ziet.
Hoewel het streven naar gelijkwaardig ouderschap vaak centraal staat, zijn er situaties waarin co-ouderschap niet functioneert en alternatieve regelingen noodzakelijk zijn. Deze regelingen kunnen variëren van een andere omgangsregeling tot het eenhoofdig gezag. Dit artikel bespreekt de factoren die co-ouderschap kunnen bemoeilijken, de mogelijkheden om het te beëindigen of aan te passen, en de rol van de rechter in dergelijke situaties.
In de praktijk is co-ouderschap vaak lastig om te realiseren. Er zijn veel factoren die de uitvoering van co-ouderschap kunnen beïnvloeden, zoals de leeftijd van het kind, de persoonlijke omstandigheden van de ouders, en de communicatie tussen de ouders. Bijvoorbeeld, als de vader overdag werkt, kan dat niet in de weg staan aan een gelijke verdeling van de zorg. Maar als de kinderen ouder zijn, kunnen ze zelfstandiger zijn, wat de uitvoering van co-ouderschap kan beïnvloeden.
De invloed van de leeftijd van het kind op het co-ouderschap is belangrijk. Bij jonge kinderen is een gelijke verdeling van de zorg vaak het beste, terwijl oude kinderen meer onafhankelijkheid kunnen verdragen. De invloed van de leeftijd van het kind op het co-ouderschap is dus een belangrijk aspect dat in het oog moet worden gehouden bij de uitvoering van co-ouderschap.
Als co-ouderschap niet werkt, kunnen er alternatieve regelingen worden overwogen. Deze regelingen kunnen variëren van een andere omgangsregeling tot het eenhoofdig gezag. Het is belangrijk om de belangen van het kind voorop te stellen en om een regeling te vinden die voor alle partijen acceptabel is. De rechter kan hierbij een rol spelen, maar het is altijd beter om te proberen om samen tot een oplossing te komen, bijvoorbeeld met behulp van mediation.
Co-ouderschap is geen wettelijke verplichting. De wetgever beoogt met deze norm niet een verplichte 50/50 verdeling, maar streeft naar een situatie waarin beide ouders een gelijkwaardige rol spelen in het leven van hun kinderen. De invulling van gelijkwaardig ouderschap is afhankelijk van de specifieke omstandigheden van de ouders en kinderen.
Een ouder kan co-ouderschap weigeren, omdat dit geen wettelijke verplichting is. Een ouder mag het gelijkwaardig ouderschap niet tegenwerken, maar de invulling daarvan is afhankelijk van de omstandigheden. Een ouder die co-ouderschap weigert, heeft nog steeds recht op omgang met zijn of haar kind(eren), en er zal dan een andere omgangsregeling worden getroffen.
Wanneer een ouder persistent weigert om mee te werken en een dwangsom geen resultaat heeft, kan de rechter de ouder die de omgang wenst het eenzijdige ouderlijke gezag geven. De rechter kan hiertoe alleen overgaan als dit in het belang van het kind is.
Als er sprake is van een probleem met co-ouderschap, kunnen er alternatieve regelingen worden overwogen. Deze regelingen kunnen variëren van een andere omgangsregeling tot het eenhoofdig gezag. Het is belangrijk om de belangen van het kind voorop te stellen en om een regeling te vinden die voor alle partijen acceptabel is. De rechter kan hierbij een rol spelen, maar het is altijd beter om te proberen om samen tot een oplossing te komen, bijvoorbeeld met behulp van mediation.
Het beëindigen van co-ouderschap kan gevolgen hebben voor de relatie tussen de ouders en het kind. Het is belangrijk om de belangen van het kind voorop te stellen en om een regeling te vinden die voor alle partijen acceptabel is. De rechter kan hierbij een rol spelen, maar het is altijd beter om te proberen om samen tot een oplossing te komen, bijvoorbeeld met behulp van mediation.
Het verlaten van co-ouderschap kan gevolgen hebben voor de relatie tussen de ouders en het kind. Het is belangrijk om de belangen van het kind voorop te stellen en om een regeling te vinden die voor alle partijen acceptabel is. De rechter kan hierbij een rol spelen, maar het is altijd beter om te proberen om samen tot een oplossing te komen, bijvoorbeeld met behulp van mediation.
Het stoppen met co-ouderschap kan gevolgen hebben voor de relatie tussen de ouders en het kind. Het is belangrijk om de belangen van het kind voorop te stellen en om een regeling te vinden die voor alle partijen acceptabel is. De rechter kan hierbij een rol spelen, maar het is altijd beter om te proberen om samen tot een oplossing te komen, bijvoorbeeld met behulp van mediation.
Het beëindigen van co-ouderschap kan gevolgen hebben voor de relatie tussen de ouders en het kind. Het is belangrijk om de belangen van het kind voorop te stellen en om een regeling te vinden die voor alle partijen acceptabel is. De rechter kan hierbij een rol spelen, maar het is altijd beter om te proberen om samen tot een oplossing te komen, bijvoorbeeld met behulp van mediation.
Het stoppen met co-ouderschap kan gevolgen hebben voor de relatie tussen de ouders en het kind. Het is belangrijk om de belangen van het kind voorop te stellen en om een regeling te vinden die voor alle partijen acceptabel is. De rechter kan hierbij een rol spelen, maar het is altijd beter om te proberen om samen tot een oplossing te komen, bijvoorbeeld met behulp van mediation.
Co-ouderschap is een veelbesproken onderwerp bij scheidingen met kinderen. Hoewel de term geen wettelijke basis heeft, is het streven naar gelijkwaardig ouderschap wel verankerd in de Nederlandse wetgeving. Dit artikel heeft de rechten en plichten van ouders bij co-ouderschap besproken, de praktische overwegingen bij de invulling ervan, en de noodzaak van een goed ouderschapsplan. Het is belangrijk om de belangen van het kind voorop te stellen en om een regeling te vinden die voor alle partijen acceptabel is. De rechter kan hierbij een rol spelen, maar het is altijd beter om te proberen om samen tot een oplossing te komen, bijvoorbeeld met behulp van mediation.
Wie niet van een kind geniet, ziet het allermooiste niet