Emigreren met co-ouderschap: Juridische en Praktische Overwegingen
juli 1, 2025
Na een scheiding is het belangrijk om een overeenkomst te maken over de verdeling van de zorg en opvoeding van de kinderen. Dit gebeurt vaak via een ouderschapsplan, waarin de regeling van de zorg wordt vastgelegd. Twee veelvoorkomende vormen zijn co-ouderschap en omgangsregeling. Hoewel beide vormen gericht zijn op het welzijn van de kinderen, zijn er aanzienlijke verschillen in structuur, praktische uitvoering, emotionele impact en financiële afspraken. In dit artikel zullen we de belangrijkste verschillen en overeenkomsten tussen co-ouderschap en omgangsregeling bespreken, gebaseerd op de beschikbare bronnen.
Co-ouderschap houdt in dat beide ouders gelijkwaardige verantwoordelijkheden delen bij de opvoeding van hun kind. Dit betekent dat beide ouders deelname hebben aan beslissingen over school, gezondheid, en andere belangrijke aspecten van het kind. De verdeling van de tijd kan variëren, maar is meestal ongeveer 50/50. Bij co-ouderschap is het belangrijk dat ouders goed kunnen communiceren en samenwerken. Dit helpt om de betrokkenheid van beide ouders te versterken en het gevoel van stabiliteit te bevorderen bij het kind.
Bij een omgangsregeling verblijven de kinderen het merendeel van de tijd bij één ouder, meestal de ouder die al tijdens de relatie de meeste zorgtaken op zich nam. De andere ouder ziet de kinderen op vaste momenten, vaak eens per twee weken een weekend, soms aangevuld met een middag of avond doordeweek. Deze afspraken worden meestal vastgelegd in een ouderschapsplan. De omgangsregeling wordt vaak gekozen wanneer de zorg tijdens de relatie al ongelijk verdeeld was, bijvoorbeeld omdat één ouder fulltime werkte. De verzorgende ouder ontvangt vaak kinderalimentatie van de andere ouder, om bij te dragen in de kosten van de opvoeding. Deze regeling biedt structuur, maar de betrokkenheid van de niet-verzorgende ouder is vaak beperkter.
Bij co-ouderschap is de verdeling van de zorg en opvoeding meestal 50/50, wat betekent dat de kinderen gelijkwaardig worden opgevoed door beide ouders. De kinderen kunnen dan bijvoorbeeld elke week bij de ene ouder zijn en de volgende week bij de andere ouder. Dit is vooral geschikt voor oudere kinderen, die beter kunnen schakelen tussen twee huishoudens. Bij een omgangsregeling is de verdeling van de zorg meestal ongelijk, met als gevolg dat de kinderen het grootste deel van de tijd bij één ouder verblijven. De andere ouder heeft bezoekrecht, wat vaak minder frequent is.
In de praktijk kan co-ouderschap lastiger zijn te combineren met een fulltime werkzaamheid, vooral als de werktijden van de ouders niet flexibel zijn. Bij een omgangsregeling is de praktische uitvoering vaak eenvoudiger, omdat de kinderen het grootste deel van de tijd bij één ouder zijn. Hierdoor is de verantwoordelijkheid voor de dagelijkse gang van zaken meestal bij één ouder, terwijl de andere ouder bezoekrecht heeft. Bij co-ouderschap is er meer overleg nodig, wat kan leiden tot meer communicatie tussen de ouders.
Emotionele belastbaarheid kan echter ook een nadeel zijn, omdat de ouders voortdurend samenwerking en communicatie moeten aanboren. Bij een omgangsregeling kan het voor de niet-verzorgende ouder lastig zijn om minder aanwezig te zijn in het leven van het kind, wat leidt tot emotionele spanningen. Bij co-ouderschap is de betrokkenheid van beide ouders groter, wat kan bijdragen aan een sterker gevoel van stabiliteit en veiligheid bij het kind.
Financiële afspraken zijn onlosmakelijk verbonden met de omgangsregeling of het co-ouderschap. Bij een omgangsregeling betaalt de niet-verzorgende ouder meestal kinderalimentatie aan de andere ouder. Bij co-ouderschap worden de kosten vaak gedeeld, al kan er alsnog sprake zijn van alimentatie als het inkomensverschil groot is. De bijdrage is dan gebaseerd op ieders draagkracht. Bij co-ouderschap is het belangrijk dat beide ouders hun financiële verantwoordelijkheden delen, wat kan leiden tot een gelijker verdeling van de kosten.
Het klinkt misschien wat naar om het co-ouderschap te willen weigeren, maar het komt nog vaak voor. In de praktijk merken we dat ouders bij de volgende veelvoorkomende situaties het co-ouderschap weigeren:
- Één van de ouders is fysiek niet in staat om veel voor de kinderen te zorgen, bijvoorbeeld door ziekte.
- Één van de ouders gaat verhuizen. De reistijd wordt hierdoor te lang.
- Het co-ouderschap zorgt voor spanningen tussen de ouders.
- Één van de ouders heeft geen flexibele werktijden.
- Het kind geeft aan dat co-ouderschap niet zijn of haar voorkeur heeft.
- De communicatie tussen de ouders loopt slecht. Het is moeilijk voor de ouders om met elkaar te overleggen.
Wat zijn de gevolgen van het weigeren van co-ouderschap?
Het kan misschien makkelijk klinken om co-ouderschap te weigeren, maar vaak is dit niet in het beste belang van de relatie met je ex-partner en kinderen. Realiseer je dus goed wat de gevolgen kunnen zijn.
Tijdens de scheiding stel je, samen met je partner, een ouderschapsplan op. Hierin overleg je over de beste omgangsregeling in het belang van de kinderen. Stel, hieruit blijkt dat co-ouderschap niet fijn voor de kinderen is, kun je hier beter niet voor kiezen.
Als ouders kies je veel contact met elkaar als je voor co-ouderschap kiest. Een goede onderlinge verstandhouding is daarom belangrijk. Vooraf zullen er praktische en financiële afspraken gemaakt moeten worden die worden vastgelegd in een co-ouderschapsplan. Dit co-ouderschapsplan is een vereiste om jullie scheiding in te kunnen dienen bij de rechtbank. De scheidingsbemiddelaar van Scheidingskompas kan jullie daarbij helpen.
Als het co-ouderschap niet lukt, is het belangrijk om dit te bespreken met je ex-partner. Je kunt dan overwegen om over te stappen naar een omgangsregeling. Hierbij is het belangrijk om de belangen van het kind voorop te stellen. De rechtbank kan een regeling vaststellen, maar dit is geen co-ouderschap. Hoe de verdeling eruit ziet, hangt af van de leeftijd van het kind. De rechtbank kijkt daarbij ook voornamelijk naar de belangen van het kind.
Het kan misschien makkelijk klinken om co-ouderschap te weigeren, maar vaak is dit niet in het beste belang van de relatie met je ex-partner en kinderen. Realiseer je dus goed wat de gevolgen kunnen zijn.
Tijdens de scheiding stel je, samen met je partner, een ouderschapsplan op. Hierin overleg je over de beste omgangsregeling in het belang van de kinderen. Stel, hieruit blijkt dat co-ouderschap niet fijn voor de kinderen is, kun je hier beter niet voor kiezen.
Als je alsnog co-ouderschap wilt, is het belangrijk om dit te bespreken met je ex-partner. Je kunt dan overwegen om een nieuw ouderschapsplan op te stellen. Hierin kun je de afspraken over de verdeling van de zorg en opvoeding van de kinderen vastleggen. Het is belangrijk dat je en je ex-partner samenwerkt en flexibel bent, om te voldoen aan de behoeften van je kinderen en je eigen veranderende levensomstandigheden.
Wie niet van een kind geniet, ziet het allermooiste niet