Co-ouderschap 70-30: Wat betekent dit voor ouders en kinderen?
juli 1, 2025
Co-ouderschap is een veelgebruikte vorm van ouderlijk gezag na een scheiding, waarbij ouders gezamenlijk verantwoordelijk zijn voor de opvoeding van hun kinderen. In theorie is dit een ideale oplossing, omdat het zorgt voor een gelijke verdeling van verantwoordelijkheden en een betere betrokkenheid van beide ouders bij het leven van het kind. In de praktijk blijken er echter veel problemen te zijn met co-ouderschap. Dit artikel geeft inzicht in de veelvoorkomende problemen, de impact op kinderen en ouders, en mogelijke oplossingen. De informatie is gebaseerd op de bronnen die beschikbaar zijn, met als uitgangspunt dat het belang van het kind centraal moet staan.
Een van de grootste uitdagingen bij co-ouderschap is de communicatie tussen ouders. In veel gevallen lukt het niet om op een professionele manier met elkaar om te gaan. De bron [9] wijst op het feit dat wanneer de communicatie gebaseerd is op beschuldigingen en verwijten, de situatie verder kan escaleren. Dit kan leiden tot conflicten die het welzijn van het kind beïnvloeden. De bron [10] benadrukt dat het weigeren van communicatie schadelijk kan zijn voor het kind en in sommige gevallen leidt tot juridische stappen.
Een ander nadeel van co-ouderschap is de logistieke belasting voor ouders én kinderen. Het pendelen tussen twee huizen vraagt om planning, vooral voor jonge kinderen. De bron [5] noemt als voorbeeld de zesjarige Isa, die de ene week bij haar vader woont en de andere bij haar moeder. Dit leidt tot ongemakken, zoals het vergeten van spullen of het moeilijk vinden om met z’n allen te werken. De bron [3] geeft tips om dit te vermijden, zoals het opstellen van een vaste checklist en het delen van spullen tussen beide huizen.
Kinderen die in een co-ouderschapsregeling terechtkomen, kunnen geconfronteerd worden met loyaliteitsconflicten. De bron [5] wijst erop dat kinderen vaak proberen niemand te beledigen, waardoor ze zich bij de ene ouder anders gedragen dan bij de andere. Dit kan leiden tot emotionele spanningen en onzekerheid bij het kind. De bron [7] benadrukt dat het lastig is voor kinderen om telkens te switchen van het ene naar het andere huis, met bijbehorende regels, rituelen en sociaal leven.
Bij co-ouderschap worden de kosten voor een kind niet in één huishouden gemaakt, maar in twee. De bron [11] wijst erop dat een aantal kosten dubbel gemaakt wordt, zoals de huur of hypotheek en de kosten van de inboedel. De totale kosten zijn daardoor hoger. Daarnaast is het belangrijk dat ouders afspraken maken over de verdeling van de kosten, zodat er geen onenigheid ontstaat. De bron [9] noemt ook het feit dat co-ouderschap invloed kan hebben op toeslagen, subsidies en andere financiële ondersteuning.
De gezondheid van het kind kan ook onder invloed komen te staan bij co-ouderschap. De bron [10] wijst erop dat als er zorgen zijn over de gezondheid van het kind tijdens de omgang, dit aanleiding kan zijn om de omgangsregeling te herzien. Bijvoorbeeld bij eczeem of wonden. De bron [6] benadrukt dat co-ouderschap schadelijke gevolgen kan hebben, zoals een afname van het welzijn van kinderen en een toename van agressief gedrag en depressieve gevoelens.
Het beëindigen van co-ouderschap is niet eenvoudig. De bron [9] wijst erop dat ouders niet zomaar eenzijdig kunnen beslissen om de regeling te beëindigen, omdat ze gezamenlijk het ouderlijk gezag hebben. Om co-ouderschap te beëindigen, is het vaak nodig om naar de rechter te stappen en aan te tonen dat de regeling niet in het belang van de kinderen is. De bron [12] benadrukt dat je een goede reden moet hebben om te stoppen met co-ouderschap. Het mag geen emotionele reden zijn en uit boosheid worden geroepen. Ook een nieuwe partner is geen reden om te stoppen met co-ouderschap.
Co-ouderschap kan ook een emotionele belasting vormen voor ouders. De bron [7] benadrukt dat het niet makkelijk is om een goede fifty-fifty regeling op te stellen, met de eisen en mogelijkheden van beide ouders erin verwerkt. Bovendien is er een aantal voorwaarden waaraan de ouders moeten voldoen, wil het co-ouderschap slagen. De bron [9] wijst erop dat het belang is dat de ouders geen ruzie maken en geen machtsstrijd voeren.
De bron [2] wijst erop dat co-ouderschap moeilijk te combineren is met het werk. Daarnaast is er veel contact tussen vader en moeder, wat ook kan leiden tot een grotere belasting. De bron [5] benadrukt dat het pendelen tussen twee huizen ook een logistieke belasting kan zijn.
De belangrijkste aanbeveling is goede communicatie tussen ouders. De bron [9] benadrukt dat het belang is dat ouders proberen om naar elkaar te luisteren en elkaars perspectief te begrijpen, zelfs als ze het niet eens zijn. De bron [10] wijst erop dat het belang is dat ouders geen ruzie maken en geen machtsstrijd voeren.
De bron [9] wijst erop dat het soms nodig is om professionele hulp in te schakelen, zoals een psycholoog of orthopedagoog. Deze professionals kunnen ouders helpen om hun emoties te verwerken, hun communicatie te verbeteren en een gezonde omgeving voor de kinderen te creëren.
Als co-ouderschap niet werkt, kan het verstandig zijn om over te stappen op een andere vorm van ouderschap, zoals een omgangsregeling waarbij de kinderen voornamelijk bij één ouder wonen en de andere ouder omgangsrecht heeft. De bron [9] benadrukt dat alternatieven moeten worden overwogen als de communicatie niet werkt.
De bron [9] wijst erop dat mediation een nuttig instrument kan zijn. Een mediator is een neutrale derde partij die ouders helpt om tot een overeenkomst te komen over de zorg- en opvoedregeling. Mediation kan een kosteneffectieve manier zijn om conflicten op te lossen en een ouderschapsplan op te stellen.
Co-ouderschap kan een ideale oplossing zijn voor ouders die na een scheiding gezamenlijk de zorg en opvoeding van hun kinderen willen blijven delen. Het vereist echter goede communicatie, samenwerking en een bereidheid om compromissen te sluiten. Wanneer deze elementen ontbreken, kan co-ouderschap leiden tot conflicten en een negatieve impact hebben op het welzijn van de kinderen. De belangrijkste aanbeveling is dat ouders altijd de belangen van het kind voorop moeten stellen en bereid zijn om alternatieven te overwegen als nodig.
Wie niet van een kind geniet, ziet het allermooiste niet