Co-ouderschap: Een Gids voor Succesvolle Afspraken en een Gelukkige Jeugd
juni 30, 2025
De afgelopen jaren is co-ouderschap steeds meer de norm geworden na een scheiding, waarbij beide ouders een gelijkwaardige rol in de opvoeding en verzorging van hun kinderen spelen. Echter, co-ouderschap is geen wettelijke verplichting en in veel situaties niet de meest geschikte oplossing. Dit artikel bespreekt de mogelijkheden en overwegingen wanneer co-ouderschap niet mogelijk of wenselijk is, en welke alternatieven er bestaan om het welzijn van het kind te waarborgen.
Vroeger was het gebruikelijk dat de moeder na een scheiding de hoofdverantwoordelijkheid voor de zorg voor de kinderen op zich nam. Tegenwoordig is dit niet langer het geval. Moeders zijn niet langer verplicht om de helft van de zorgtaken te dragen, en kunnen co-ouderschap weigeren als zij daar goede redenen voor hebben. Deze rechten gelden ook voor vaders; zij hebben evenveel recht om co-ouderschap te weigeren. Het is belangrijk te benadrukken dat co-ouderschap geen wettelijke plicht is.
Er zijn diverse situaties waarin ouders ervoor kunnen kiezen om co-ouderschap te weigeren. Enkele veelvoorkomende redenen zijn onder meer:
Het weigeren van co-ouderschap kan gevolgen hebben voor de relatie met de ex-partner en de kinderen. Het is belangrijk om te realiseren dat de beslissing die genomen wordt, een grote invloed heeft op het leven van alle betrokkenen. Tijdens de scheiding stellen ouders samen een ouderschapsplan op, waarin de beste omgangsregeling in het belang van de kinderen wordt vastgelegd. Als co-ouderschap niet geschikt is, kan er een andere regeling worden getroffen.
In het ouderschapsplan worden afspraken gemaakt over de zorg- en opvoedtaken, de verblijfsregeling en andere belangrijke zaken. Als ouders er samen niet uitkomen, kan de rechtbank een regeling vaststellen. Deze regeling hoeft niet noodzakelijk co-ouderschap te zijn. De rechter bepaalt, afhankelijk van de leeftijd en belangen van het kind, welk deel van de tijd het kind bij de vader en bij de moeder verblijft.
Naast co-ouderschap zijn er andere vormen van ouderschap mogelijk:
De term 'hoederecht' is verouderd. Sinds 1995 spreekt men niet meer over hoederecht, waarbij de wetgever bedoelde dat het hoederecht over de kinderen aan één van de ouders werd toegekend. De andere ouder had dan in de regel een bezoekrecht.
Co-ouderschap is een vorm van een zorgregeling, waarbij de zorg- en opvoedtaken gelijkmatig worden verdeeld. Wanneer beide ouders gezamenlijk het gezag hebben over de kinderen, spreken we van een zorgregeling. Een zorgregeling kan een gelijke verdeling van de zorg- en opvoedtaken kennen (co-ouderschap), maar ook een ongelijke verdeling.
Co-ouderschap is niet altijd de beste optie. Het is vooral geschikt wanneer de ouders goed met elkaar kunnen overleggen over de kinderen, elkaar de kinderen 'gunnen' en een goede communicatie onderhouden. Een goede communicatie en nabijheid van de woonplaatsen zijn essentieel voor een goed functionerend co-ouderschap.
Als een ouder wil verhuizen, kan dit gevolgen hebben voor de co-ouderschapsregeling. De ouder heeft toestemming van de andere ouder nodig voor de verhuizing. Als deze toestemming niet wordt gegeven, moet de ouder naar de rechtbank stappen om vervangende toestemming te vragen. De rechter zal een afweging maken, waarbij de belangen van de kinderen voorop staan.
Bij het vaststellen van een zorg- of omgangsregeling zijn verschillende factoren van belang:
Ook als een ouder geen gezag heeft, heeft deze recht op omgang met het kind, informatie over het kind en consultatie bij belangrijke beslissingen. Deze rechten kunnen in een ouderschapsplan worden vastgelegd.
Co-ouderschap is niet altijd de beste oplossing voor alle gescheiden ouders. Er zijn diverse redenen waarom ouders ervoor kunnen kiezen om co-ouderschap te weigeren. In dergelijke gevallen is het belangrijk om een andere regeling te treffen die het welzijn van het kind waarborgt. Er zijn verschillende vormen van ouderschap mogelijk, zoals een zorgregeling, een omgangsregeling en parallel ouderschap. De rechtbank kan een regeling vaststellen als ouders er samen niet uitkomen, waarbij de belangen van het kind altijd voorop staan. Het is essentieel om een ouderschapsplan op te stellen waarin alle afspraken duidelijk zijn vastgelegd.
Wie niet van een kind geniet, ziet het allermooiste niet