Co-ouderschap: Rechten en mogelijkheden voor vaders na scheiding
juni 27, 2025
De afgelopen jaren is er een verschuiving gaande in de benadering van co-ouderschap, met name bij jonge kinderen. Waar voorheen de nadruk lag op een stabiele, primaire verzorger, wordt nu steeds meer erkend dat betrokkenheid van beide ouders, ook na een scheiding, van groot belang is voor de ontwikkeling van een kind. Dit artikel biedt een overzicht van de huidige inzichten en overwegingen rondom co-ouderschap bij jonge kinderen, gebaseerd op beschikbare informatie.
Traditioneel werd na een scheiding het gezag en de hoofdverblijfplaats van kinderen vaak toegewezen aan de moeder, mede omdat zij in veel gevallen de primaire verzorger was. De vader vervulde dan een rol als toeziend voogd, met beperkte zeggenschap en vaak slechts incidenteel contact met de kinderen. Deze benadering is in de loop der jaren veranderd. De wetgeving is aangepast om gezamenlijk ouderlijk gezag na een scheiding te behouden, waardoor beide ouders verantwoordelijkheid blijven dragen voor belangrijke beslissingen over het leven van hun kinderen.
De term ‘co-ouderschap’ zelf is niet in de wet vastgelegd, maar verwijst in de praktijk naar een situatie waarin ouders de zorg en opvoeding van hun kinderen zoveel mogelijk gelijk verdelen. De opkomst van co-ouderschap is mede te danken aan de veranderende rol van vaders, die steeds meer een opvoedende rol op zich nemen. Rechtbanken houden hier in hun jurisprudentie rekening mee.
Hoewel co-ouderschap in veel gevallen positief kan zijn, is het belangrijk om te erkennen dat de behoeften van jonge kinderen anders zijn dan die van oudere kinderen. Voor baby’s en peuters is een veilige hechting aan een of beide ouders cruciaal voor hun emotionele en sociale ontwikkeling. Een goede hechting kan problemen in de toekomst helpen voorkomen.
Een veelgehoorde zorg is de behoefte aan rust, regelmaat en reinheid bij jonge kinderen. Echter, deze elementen kunnen ook in twee verschillende huizen worden geboden, mits er goede communicatie en afstemming tussen de ouders is. Het is essentieel dat opvoedingsstijlen worden besproken en dat het kind regelmatig contact heeft met beide ouders. Een periode van een week zonder contact met een van de ouders wordt door jonge kinderen als te lang ervaren.
Er zijn verschillende manieren om co-ouderschap te organiseren, afhankelijk van de specifieke omstandigheden van het gezin. Enkele veelvoorkomende regelingen zijn:
Voor de allerkleinsten, tot 2 jaar, wordt vaak geadviseerd om de opvoeding hoofdzakelijk bij één ouder te laten plaatsvinden, meestal de moeder, vanwege het belang van een stabiele hechtingsfiguur. Contact met de andere ouder kan dan plaatsvinden door middel van korte, regelmatige bezoeken. Naarmate het kind ouder wordt, kan de omgangsregeling geleidelijk worden uitgebreid.
Een recente benadering is ‘birth-nesting’, waarbij de kinderen in hetzelfde huis blijven wonen en de ouders om de beurt in een ander huis verblijven. Deze regeling is echter niet voor iedereen financieel haalbaar.
Een succesvol co-ouderschap vereist open communicatie en goede samenwerking tussen de ouders. Het is belangrijk om regelmatig te overleggen over de zorg en opvoeding van de kinderen, en om elkaars perspectieven te respecteren. Ouders moeten bereid zijn om compromissen te sluiten en om de omgangsregeling aan te passen naarmate de kinderen groeien en veranderen.
Het is essentieel om conflicten te vermijden, zeker in het bijzijn van de kinderen. Ouders moeten proberen om in de ogen van hun kinderen als ouders te handelen, en niet als ex-partners.
Bij een scheiding is het wettelijk verplicht om een ouderschapsplan op te stellen. Dit plan bevat afspraken over de zorgregeling, de omgangsregeling, en andere belangrijke zaken met betrekking tot de kinderen. Het ouderschapsplan moet bij de rechtbank worden ingediend.
Ouders hebben gezamenlijk ouderlijk gezag, wat betekent dat ze beiden verantwoordelijkheid dragen voor belangrijke beslissingen over het leven van hun kinderen, zoals medische zorg, schoolkeuze en religieuze opvoeding. Beide ouders blijven ook financieel verantwoordelijk voor de kinderen.
Co-ouderschap biedt verschillende voordelen, waaronder:
Er zijn echter ook mogelijke nadelen:
Voor baby’s en peuters is het van groot belang dat ze zich kunnen hechten aan een vaste verzorger. Daarom wordt geadviseerd om de opvoeding in deze leeftijdsgroep hoofdzakelijk bij één ouder te laten plaatsvinden. Regelmatig contact met de andere ouder is wel belangrijk, maar de verblijfsduur moet kort en frequent zijn.
Het is belangrijk om de dagelijkse routines en rituelen zoveel mogelijk te handhaven, om het kind een gevoel van veiligheid en stabiliteit te geven. Flexibiliteit is ook belangrijk, bijvoorbeeld bij ziekte van het kind.
Na een scheiding kunnen de financiële omstandigheden veranderen. Het is belangrijk om te kijken naar de kinderbijslag en eventuele toeslagen, zoals het Kind Gebonden Budget (KGB) en de Alleenstaande Ouderkop (AOK). De verdeling van de kinderbijslag kan worden afgestemd op de zorgverdeling.
Co-ouderschap kan een goede optie zijn voor gescheiden ouders, mits er goede communicatie en samenwerking is. Voor jonge kinderen is het echter belangrijk om rekening te houden met hun specifieke behoeften en om een omgangsregeling te kiezen die past bij hun leeftijd en ontwikkelingsfase. Een geleidelijke opbouw van de omgangsregeling, met regelmatige en frequente contactmomenten, is vaak de beste aanpak. Het welzijn van het kind moet altijd voorop staan. Het is van belang om te onthouden dat elke situatie uniek is en dat er geen one-size-fits-all benadering bestaat.
Wie niet van een kind geniet, ziet het allermooiste niet