Kinderopvangkosten berekenen: Uitleg over toeslagen, tarieven en ondersteuning
juli 14, 2025
Rogier Meijerink is een actief betrokken activist die zich richt op thema’s zoals multiculturele samenleving, historisch verleden en opvoedkundige tradities. Hij is vooral bekend om zijn kritische houding tegenover tradities die hij ziet als symbolisch voor ongelijkheid en discriminatie. In dit artikel worden de belangrijkste activiteiten, meningen en standpunten van Meijerink belicht, met een focus op hoe hij kritisch kijkt naar opvoeding en culturele tradities in een multiculturele samenleving.
Meijerink is een bekende figuur in de Nederlandse maatschappij vanwege zijn betrokkenheid bij diverse protesten tegen traditionele, culturele of historische symbolen die hij ziet als problematisch in een moderne, multiculturele context. Zijn kritiek richt zich onder meer op de 4 mei herdenking en de traditie van Zwarte Piet. Zowel deze thema’s spelen een rol in de bredere discussie over hoe Nederlandse kinderen worden opgevoed in een samenleving met een divers historisch en cultureel verleden.
Hij ziet de huidige vorm van de 4 mei herdenking als hypocriet, omdat volgens hem niet alle slachtoffers van oorlog en kolonialisme op dezelfde manier worden herdacht. Dit betreft onder meer de slachtoffers van het Nederlandse leger in Nederlands-Indië na de bevrijding. Zijn visie op opvoeding in een multiculturele samenleving sluit aan bij deze bredere kritiek. Hij pleit voor een herziening van tradities die niet langer passen in een diverser en inclusiever maatschappelijk klimaat.
Meijerink is de woordvoerder van de actiegroep Geen 4 Mei Voor Mij, die tijdens de nationale herdenking een lawaaidemonstratie wil houden. Het doel van deze actie is om aandacht te vragen voor een eerlijker en inclusiever herdenkingsritueel. Volgens Meijerink is de huidige vorm van de herdenking ongeschikt om alle oorlogsslachtoffers gelijkwaardig te erkennen. In 2018 probeerde hij samen met andere actievoerders om tijdens de herdenking op de Dam in Amsterdam te schreeuwen terwijl het land stil stond. Deze actie werd verboden door de gemeente Amsterdam, wat leidde tot een rechtszaak.
Meijerink ziet zijn acties als een vorm van vrije meningsuiting, die hij als essentieel beschouwt in een democratie. Hij betoogt dat demonstraties in andere contexten wel zijn toegestaan, maar dat dit tijdens nationale herdenkingen op een of andere manier niet mogelijk is. Volgens hem is dit een tegenstrijdigheid in de huidige maatschappelijke normen.
Een belangrijk aspect van Meijerinks visie is de rol van historie in de opvoeding van kinderen. Hij benadrukt dat kinderen in een multiculturele samenleving moeten leren omgaan met een divers historisch verleden. Dit betreft zowel de Nederlandse oorlogsgeschiedenis als de koloniale geschiedenis van het land. Zijn kritiek op de 4 mei herdenking is hierin verankerd: volgens hem moet het herdenken van oorlogsslachtoffers inclusiever zijn, zodat kinderen leren omgaan met een historie die niet alleen de Nederlandse oorlogspogingen belicht, maar ook de gevolgen van kolonialisme en oorlog in andere delen van de wereld.
Meijerink benadrukt dat opvoeding in een multiculturele samenleving niet kan loskomen van historisch bewustzijn. Hij betoogt dat kinderen moeten leren omgaan met complexe thema’s als kolonialisme, slavernij en oorlog, en dat dit niet alleen in de klas behoort te gebeuren, maar ook in het brede kader van traditionele feesten en herdenkingen.
Een ander belangrijk thema in Meijerinks visie op opvoeding is de traditie van Zwarte Piet. Hij ziet deze figuur als een symbolisch element dat historische ongelijkheid en discriminatie verankert in Nederlandse tradities. Hoewel Zwarte Piet sinds jaren aanpassingen heeft ondergaan – zoals het weglaten van dikke lippen, kroeshaar en Surinaams accent – ziet Meijerink dit nog niet als een voldoende oplossing.
Hij benadrukt dat kinderen in een moderne samenleving leren omgaan met diversiteit en inclusiviteit. Volgens hem is het niet voldoende om traditionele figuren aan te passen, zonder diepere reflectie op de symboliek en betekenis van die figuren. Hij pleit voor een opvoeding die kinderen niet alleen leert omgaan met de diverse culturen in Nederland, maar ook met de historische contexten die die culturen bepalen.
Meijerink benadrukt dat opvoeding in een multiculturele samenleving niet alleen een kwestie is van schoolonderwijs. Hij ziet ouders als een belangrijke factor in het leren omgaan met diversiteit. In zijn visie is het belangrijk dat ouders hun kinderen bewust maken van het feit dat Nederland een divers land is, met een rijke, maar ook soms pijnlijke geschiedenis. Dit betreft zowel de koloniale geschiedenis als de gevolgen daarvan voor huidige minderheden.
Hij benadrukt dat opvoeding in een multiculturele samenleving niet alleen om het leren van feiten draait, maar ook om het leren omgaan met verschillen, conflicten en historische schuld. Volgens hem is dit essentieel voor het opbouwen van een maatschappij waarin kinderen zich allen gelijkwaardig voelen.
Een ander aspect van Meijerinks visie is de rol van koloniale geschiedenis in de opvoeding van kinderen. Hij benadrukt dat kinderen in Nederland de koloniale geschiedenis van het land niet mogen vergeten. Volgens hem is het belangrijk dat kinderen leren over de gevolgen van kolonialisme, zoals slavernij, oorlog en migratie. Hij betoogt dat opvoeding in een multiculturele samenleving niet kan loskomen van deze historische kwesties.
Hij benadrukt ook dat het leren over koloniale geschiedenis niet alleen gericht moet zijn op negatieve aspecten, maar ook op de culturele en sociale gevolgen van die geschiedenis voor huidige minderheden in Nederland. Dit betreft bijvoorbeeld de rol van Indische Nederlanders in de maatschappij en hun ervaringen met discriminatie en ongelijkheid.
Meijerink benadrukt ook de rol van media in de opvoeding van kinderen. Hij ziet media als een belangrijke bron van informatie en beeldvorming, maar ook als een bron van problemen. Hij benadrukt dat media vaak bepaalde culturen en historische contexten verankeren in de maatschappij, zonder adequate context of reflectie. In zijn visie is het belangrijk dat kinderen leren omgaan met media en kritisch denken over de beelden en verhalen die ze opvangen.
Hij benadrukt ook het belang van veilige ruimtes in de opvoeding van kinderen. In zijn visie is het essentieel dat kinderen in een omgeving opgroeien waarin ze zich veilig voelen en waarin ze leren omgaan met verschillen. Dit betreft zowel de school als de buitenschoolse omgeving, zoals de straat, de media en de familie.
Rogier Meijerink is een actieve betrokken figuur in de discussie over opvoeding in een multiculturele samenleving. Zijn kritiek richt zich onder meer op traditionele feesten en herdenkingen die hij ziet als symbolisch voor historische ongelijkheid en discriminatie. Hij benadrukt het belang van een opvoeding die kinderen leren omgaan met diversiteit, historische geschiedenis en inclusiviteit. Zijn visie sluit aan bij bredere maatschappelijke discussies over hoe Nederlandse kinderen moeten leren omgaan met een divers historisch en cultureel verleden.
Meijerink benadrukt dat opvoeding in een multiculturele samenleving niet alleen een kwestie is van schoolonderwijs, maar ook van media, familie en maatschappelijke normen. Hij ziet ouders, kinderopvang, scholen en media als belangrijke actoren in het leren omgaan met diversiteit en historische contexten. Zijn visie benadrukt dat opvoeding in een multiculturele samenleving niet kan loskomen van een bewustzijn van historische ongelijkheid en het belang van inclusiviteit.
Wie niet van een kind geniet, ziet het allermooiste niet