Opleiding tot kinderbegeleider: een weg naar een betrokken rol in de jeugd
juli 12, 2025
De opvoeding van kinderen varieert per cultuur, en dit geldt ook voor de verschillen tussen Turkse en Nederlandse ouders. Uit onderzoek blijkt dat de opvoedingsdoelen, de manier van omgaan met kinderen en de waarden die ouders belangrijk vinden, aanzienlijk verschillen kunnen zijn. In dit artikel worden de kernpunten van de opvoeding van Turkse en Nederlandse ouders vergeleken, gebaseerd op gegevens uit meerdere bronnen.
In vergelijking met Nederlandse ouders, die veelal het belang van autonomie en zelfstandigheid benadrukken, zien Turkse en Marokkaanse ouders het opvoedingsdoel meer gericht op collectiviteit en familiebanden. Volgens een onderzoek naar opvoedingsdoelen van Turkse, Marokkaanse en autochtone ouders, is het doel van de opvoeding bij Turkse en Marokkaanse ouders vaak gericht op het leren omgaan met anderen, zoals het zorgen voor familieleden. Daarnaast wordt het belang van een goede baan of opleiding als centraal gezien. In tabel 2 is te zien dat 48 procent van de Turkse en Marokkaanse ouders het belangrijk vinden dat hun kind een goede opleiding krijgt, in tegenstelling tot 15,4 procent van de Nederlandse ouders. Ook is de nadruk op zelfstandigheid in de opvoeding van Turkse en Marokkaanse ouders minder gericht op persoonlijke keuzes, maar meer op het kunnen overleven in de samenleving.
De communicatiestijl van ouders heeft invloed op de opvoeding. Nederlandse ouders communiceren vaak op gelijke voet met hun kinderen, waarbij het belang van autonomie en het maken van eigen keuzes centraal staat. Dit verschijnt ook in interviews, waarin ouders aangeven dat ze hun kinderen willen leren wat zij zelf belangrijk vinden. Daarentegen is de communicatie van Turkse en Marokkaanse ouders vaak meer autoritair, waarbij het belang van de familie en de samenleving centraal staat. In de literatuur wordt aangegeven dat de opvoeding van Turkse en Marokkaanse ouders vaak gericht is op het leren van morele waarden en het opbouwen van een sterke familieband. Daarnaast wordt er vaak gewerkt aan het behouden van traditionele waarden, wat kan leiden tot een beperkte invulling van autonomie in de opvoeding.
De invloed van de cultuur op de opvoeding is duidelijk zichtbaar. In Turkse gezinnen wordt vaak een sterke nadruk gelegd op respect, discipline en het volgen van normen en waarden. Bijvoorbeeld, het laat opblijven tot in de avond is in Turkse gezinnen een norm, en wordt gezien als een manier om gezinsbanden te versterken. Daarnaast wordt er vaak gekeken naar het behouden van de taal en tradities van de oorspronkelijke cultuur. In tegenstelling tot dit, is de opvoeding in Nederland vaak gericht op het stimuleren van individuele ontwikkeling, autonomie en zelfstandigheid. De nadruk ligt hier op het leren van kritisch denken, het opbouwen van een persoonlijke identiteit en het leren omgaan met andere mensen.
Bij het opvoeden van kinderen met een meertalige achtergrond, zoals Turkse ouders die ook Nederlands spreken, is het belangrijk om de juiste strategie te kiezen. In de bronnen wordt aangegeven dat de één-ouder-één-taal-strategie een veelgebruikte methode is. Hierbij spreekt de vader Turks met het kind, terwijl de moeder Nederlands spreekt. Dit helpt het kind om beide talen te leren en te begrijpen. Daarnaast wordt aangegeven dat het mengen van talen in de vroege jaren normaal is, en dat kinderen pas op een latere leeftijd beide talen kunnen onderscheiden. De kwaliteit en hoeveelheid van het taalaanbod zijn daarbij belangrijk, en het is daarom aan te raden om zoveel mogelijk contact te hebben met de moedertaal van het kind.
In het onderwijs wordt de invloed van de opvoeding van ouders duidelijk zichtbaar. Volgens onderzoek is het opvoedingsgedrag van ouders een belangrijke factor bij de leerprestaties van kinderen. Bijvoorbeeld, kinderen van Turkse en Marokkaanse ouders die een sterke nadruk leggen op de opvoeding van familiebanden en morele waarden, kunnen op school beter presteren als ze voldoende ondersteuning krijgen in hun moedertaal. In de jaren tachtig van de vorige eeuw zijn er onderzoeken geweest die aantoonden dat leerlingen die via hun moedertaal onderwijs krijgen, beter presteren in het Nederlands. Dit is te danken aan de afhankelijkheidshypothese, waarin wordt aangegeven dat een sterke basis in de moedertaal helpt bij het leren van een tweede taal.
In de afgelopen jaren is er een verandering zichtbaar in de opvoeding van Turkse en Marokkaanse ouders. Ze streven steeds vaker naar een meer open communicatie en een ouder-kind relatie gebaseerd op vertrouwen. Hierdoor ontstaat er ook een bepaalde opvoedingsonzekerheid, omdat ouders zich moeten aanpassen aan de nieuwe cultuur en de verwachtingen daarvan. Dit is vooral zichtbaar bij Turkse en Marokkaanse ouders die in Nederland zijn opgegroeid. Zij combineren hun eigen waarden met die van de nieuwe cultuur, en proberen zo de balans te vinden tussen traditionele en moderne waarden.
De opvoeding van kinderen varieert aanzienlijk tussen Turkse en Nederlandse ouders. De kernpunten van het verschil liggen in de opvoedingsdoelen, de manier van communiceren en de invloed van de cultuur. Nederlandse ouders richten zich vaak op autonomie en persoonlijke ontwikkeling, terwijl Turkse en Marokkaanse ouders meer aandacht besteden aan collectiviteit, familiebanden en morele waarden. Bovendien is de opvoeding van Turkse en Marokkaanse ouders vaak minder gericht op individuele keuzes, maar meer op het kunnen overleven in de samenleving. De meertaligheid en de invloed van de opvoeding op het onderwijs zijn ook belangrijke factoren die in kaart moeten worden gebracht. Uiteindelijk is het belangrijk dat ouders de juiste strategie kiezen voor hun kind, en dat ze zorgen voor een sterke basis in zowel de moedertaal als de taal van de omgeving.
Wie niet van een kind geniet, ziet het allermooiste niet