Opvoeden zonder praten: Wat gebeurt er als je kinderen niet aan het woord laat?

In de moderne opvoedingsfase wordt vaak benadruwd dat kinderen geïntegreerd moeten worden in het gesprek, zodat ze zich kunnen ontwikkelen tot zelfstandige, verantwoordelijke individuen. Toch blijkt uit meerdere bronnen dat er ook ouders zijn die het gevoel hebben dat het praten met hun kinderen geen onderdeel is van hun opvoedingsstijl. In plaats daarvan richten zij zich op het volgen van regels, het geven van instructies en het bepalen van gedrag. Dit artikel bespreekt de consequenties van een opvoedingsstijl waarbij geen of weinig wordt gepraat met het kind, en wat dit betekent voor de ontwikkeling van het kind.

Opvoeding zonder gesprek: een overblijfsel uit het verleden?

In meerdere bronnen wordt aangegeven dat vroeger kinderen vaak niet werden geïntegreerd in het gesprek. In de jaren vijftig en zestig was het gebruikelijk dat ouders hun kinderen instructies gaven zonder ze uit te leggen waarom bepaalde dingen nodig zijn. Zo werd er veel gekeken naar het gedrag van het kind, maar het werd niet beoordeeld op het niveau van het kind. In de bron [3] wordt aangegeven dat kinderen in het verleden vaak werden opgevoed zonder dat er over belangrijke onderwerpen werd gesproken. “Vroeger werd er vaak niet gesproken, je moest gewoon de opdrachten uitvoeren die je ouders je opdroen. Verder mag je alleen praten als je wat gevraagd wordt. Vragen stellen is verboden.” Dit type opvoeding zorgt ervoor dat kinderen geen kans krijgen om hun gedachten en gevoelens te delen, wat leidt tot een beperkt begrip van de wereld om hen heen.

De gevolgen van het niet praten met kinderen

Als ouders geen gesprek met hun kinderen aangaan, ontstaat er een afstand tussen ouder en kind. In bron [4] wordt aangegeven dat kinderen die geen gevoel krijgen voor hun eigen emoties en ook geen kans krijgen om te leren omgaan met gevoelens, later problemen kunnen krijgen met hun mentale gezondheid. “Mensen die te maken hebben gehad met emotionele verwaarlozing hebben als volwassene specifieke problemen.” Dit betekent dat kinderen die niet worden geïntegreerd in het gesprek, later moeite kunnen hebben met het begrijpen van hun eigen emoties en het opbouwen van betrouwbare relaties.

In bron [3] wordt ook gesproken over het feit dat kinderen vaak geen gevoel hebben voor hun eigen emoties. “Ik heb haar namelijk eens verteld dat ik me geen enkele knuffel, hand op mijn schouder of zoen van haar kan herinneren.” Dit laat zien dat kinderen die geen gevoel krijgen voor liefde en zorg, later kunnen ontdekken dat ze emotioneel tekortkomen. Het gevolg is dat ze mogelijk last hebben van onzekerheid, gebrek aan zelfvertrouwen en problemen met het opbouwen van vertrouwen in relaties.

De rol van het praten in de opvoeding

In bron [2] wordt benadruid dat kinderen alles imiteren. “Kinderen imiteren álles. Zo leren ze. Hun nabootsingskracht is leidend voor groei.” Als ouders geen gesprek aangaan met hun kinderen, leren de kinderen niets over hoe je met anderen omgaat, hoe je je gedrag kunt aanpassen en hoe je je emoties kunt delen. In plaats daarvan leren ze alleen hoe ze zich moeten gedragen zonder te begrijpen waarom bepaalde dingen belangrijk zijn.

In bron [5] wordt ook aangegeven dat het belangrijk is om kinderen te leren omgaan met hun emoties. “Je moet als ouder ééne lijn trekken.” Als ouders geen gesprek aangaan met hun kinderen, leren ze niet hoe ze hun eigen emoties kunnen begrijpen en hoe ze hun gedrag kunnen aanpassen. Dit leidt ertoe dat kinderen later last hebben met het opbouwen van betrouwbare relaties en het begrijpen van hun eigen emoties.

Wat gebeurt er als je kinderen niet aan het woord laat?

Als ouders geen gesprek aangaan met hun kinderen, ontstaat er een gebrek aan communicatie. In bron [8] wordt aangegeven dat kinderen snel het idee kunnen krijgen dat zij de oorzaak zijn van ruzies tussen ouders. “Kinderen kunnen snel het idee krijgen dat zij de oorzaak van de ruzie zijn.” Als ouders geen gesprek aangaan met hun kinderen, leren ze niet hoe ze met conflicten om moeten gaan en hoe ze hun eigen gedrag kunnen aanpassen.

In bron [3] wordt ook gesproken over het feit dat kinderen die niet worden geïntegreerd in het gesprek, last hebben van gevoelens van onzekerheid. “Ik heb met mijn oudste zoon die allang volwassen is bijvoorbeeld al wel een aantal wat moeilijkere onderwerpen besproken als dat zo te tafel kwam.” Dit laat zien dat kinderen die niet worden geïntegreerd in het gesprek, later moeite kunnen hebben met het opbouwen van betrouwbare relaties en het begrijpen van hun eigen emoties.

Conclusie

De opvoeding van kinderen is een complex proces dat veel meer omvat dan alleen het geven van instructies en het bepalen van gedrag. Als ouders geen gesprek aangaan met hun kinderen, leren ze niet hoe ze hun eigen emoties kunnen begrijpen en hoe ze hun gedrag kunnen aanpassen. Dit leidt ertoe dat kinderen later last hebben met het opbouwen van betrouwbare relaties en het begrijpen van hun eigen emoties. Het is daarom belangrijk dat ouders actief met hun kinderen communiceren en hen leren omgaan met hun emoties en gedrag.

Bronnen

1. Opvoeden doe we iedere dag. Maar met elkaar praten over de opvoeding komt veel minder vaak voor.
2. Wat is ‘opvoeden’? In de vrije vertaling: je kind iets meegeven, laten groeien en bloeien.
3. Opvoeding vroeger - uitleggen en praten
4. Goedbedoelende ouders die het zelf ook niet geleerd hebben
5. Loslaten…mijn les op dit moment
6. Wil je meer goede en verrassende opvoedwijsheden?
7. Ik heb al vaak geprobeerd hier met Jacco over te praten, maar hij zegt gewoon: jammer dan, ik kan mezelf niet veranderen.
8. Ruzies of meningsverschillen die over de opvoeding van de kinderen gaan, moet je écht zo veel mogelijk beperken waar de kinderen bij zijn.