Het einde van de opvoeding: Een nieuwe benadering van kinderen opvoeden

De opvoeding van kinderen is een complex proces dat niet alleen gericht is op het leren van kennis en vaardigheden, maar ook op het ontwikkelen van een sterke identiteit en een gezonde relatie met het kind. In het boek Het einde van de opvoeding van Jan Geurtz wordt een diepgaande kijk gegeven op de manier waarop ouders en opvoeders hun kinderen beïnvloeden. De auteur stelt dat de huidige opvoedingsmethode vaak leidt tot problemen bij kinderen, omdat ouders hun eigen jeugdproblemen proberen op te lossen in de opvoeding van hun kinderen. Dit kan leiden tot blokkades en beknellingen die op hun beurt worden doorgegeven aan de volgende generatie. In dit artikel wordt ingegaan op de kern van het boek, de opvoedingsstrategieën en de invloed van de identiteit op het opvoeden.

De crisis in de opvoedkunde

De opvoedkunde is momenteel in crisis. Dit komt niet alleen door de manier waarop ouders hun kinderen opvoeden, maar ook door de fundamentele fout in ons basisprincipe van het opvoeden. Volgens Jan Geurtz is het probleem dat ouders zich verantwoordelijk voelen voor het latere levensgeluk van hun kinderen, terwijl ze eigenlijk hun huidige en toekomstige geluk belemmeren. Het einde van de opvoeding confronteert ouders met het fatale mechanisme om hun eigen jeugdproblemen te corrigeren in de opvoeding van hun kinderen. Hierdoor worden de blokkades en beknellingen van de ouders juist aan de volgende generatie overgedragen.

In het boek wordt duidelijk gemaakt dat de crisis in de opvoedkunde voortkomt uit het feit dat ouders hun eigen beleving van opvoeding als een ideale methode zien. Dit leidt ertoe dat ze hun kinderen proberen te sturen en te beïnvloeden op basis van hun eigen ervaringen, in plaats van de natuurlijke ontwikkeling van het kind te laten plaatsvinden. Door deze manier van opvoeden ontstaan er remmingen en blokkades bij het kind, die het beletten hun natuurlijke eigenschappen tot ontplooiing te brengen.

Het opvoedingsparadigma

Het opvoedingsparadigma is een van de kernthema’s van het boek. Hierin wordt aangegeven dat het opvoedingsparadigma een onderdeel is van de ouderlijke identiteit. Deze identiteit ontstaat tijdens de eerste tien jaar van het kind, en bestaat uit verschillende schillen of lagen die elkaar in stand houden. Het herkennen van deze schillen is de eerste stap in het losmaken van de beknellende patronen die ouders in hun jeugd hebben aangeleerd.

De invloed van het opvoedingsparadigma is groot. Ouders die hun eigen ideeën over hoe je moet opvoeden volgen, veroorzaken vaak problemen bij hun kinderen. Dit komt doordat ze hun kinderen proberen te sturen in de richting van een ideaalbeeld dat ze zelf hebben ontwikkeld als bedekking van de negatieve gevoelens die ze in hun eigen jeugd hebben aangeleerd. Hierdoor ontstaan bij het kind remmingen en blokkades die het beletten hun natuurlijke en spontane eigenschappen tot ontplooiing te brengen.

Opvoeden versus laten opgroeien

Een belangrijk verschil in het boek is het onderscheid tussen opvoeden en laten opgroeien. Opvoeden impliceert dat ouders hun kinderen bepalen in hun gedrag en keuzes, terwijl laten opgroeien inhoudt dat ouders hun kinderen de ruimte geven om zelf te ontdekken wat het meest waardevol is in het leven. Dit proces is gebaseerd op de natuurlijke ontwikkeling van het kind, en leidt tot een betere ontplooiing van hun eigenschappen.

In het boek wordt aangegeven dat alles wat ouders hun kinderen zouden willen leren op het gebied van waarden en mooie eigenschappen, juist door het aanleren een surrogaat wordt. Dit is een vorm van dressuur, die het kind belemmert in de ontwikkeling van zijn natuurlijke waarden. Daarentegen zijn de waarden en mooie eigenschappen die ouders zelf hebben bereikt, niet nodig om over te dragen. Deze nemen kinderen namelijk vanzelf als voorbeeld en inspiratie, zonder dat dit expliciet moet worden aangeleerd.

De invloed van de identiteit op het opvoeden

De identiteit van ouders heeft een grote invloed op het opvoeden. In het boek wordt uitgelegd dat de menselijke identiteit ontstaat tijdens de eerste tien jaar van het leven, en bestaat uit verschillende schillen of lagen. Deze identiteit bepaalt ook hoe ouders hun kinderen opvoeden. Ouders die zichzelf niet volledig accepteren, kunnen dit doorgeven aan hun kinderen, wat leidt tot beknellingen en blokkades.

Het verleden van ouders speelt hierbij een grote rol. Door hun eigen jeugdproblemen te corrigeren in de opvoeding van hun kinderen, dragen ze hun eigen blokkades over op hun kinderen. Dit is een fataal mechanisme dat op een dieper niveau plaatsvindt. Door dit te herkennen, kunnen ouders zich losmaken van de beknellende patronen die ze in hun jeugd hebben aangeleerd, en een nieuw opvoedingsparadigma ontwikkelen.

Een nieuw ouder-kindparadigma

In het boek wordt een nieuw ouder-kindparadigma voorgesteld, dat gebaseerd is op loslaten, vertrouwen en zelfontwikkeling. Dit paradigma ziet het kind als een autonom individu, dat zichzelf kan ontwikkelen zonder dat ouders het proces moeten bepalen. In plaats daarvan wordt er gekeken naar hoe ouders hun eigen pijnlijke aspecten van de opvoeding kunnen losmaken, en een ruimere en liefdevollere manier van omgang met hun kinderen kunnen ontwikkelen.

De auteur stelt dat ouders niet verantwoordelijk zijn voor hun kind, maar dat ze hun kinderen kunnen helpen door zichzelf te accepteren zoals ze zijn, ook met de kanten waar ze minder trots op zijn. Dit vereist dat ouders zichzelf losmaken van hun eigen jeugdproblemen, en een nieuw opvoedingsparadigma kunnen ontwikkelen dat gericht is op de natuurlijke ontwikkeling van het kind.

Praktijkvoorbeelden

Het boek bevat veel praktijkvoorbeelden die laten zien hoe ouders hun kinderen kunnen opvoeden zonder hun eigen jeugdproblemen te corrigeren. Deze voorbeelden tonen aan dat er een totaal andere manier van opvoeden mogelijk is, die gebaseerd is op loslaten, vertrouwen en zelfontwikkeling. In plaats van te sturen en te beïnvloeden, worden kinderen geplaatst in een omgeving waarin ze zichzelf kunnen ontwikkelen en hun natuurlijke eigenschappen kunnen ontplooien.

Een belangrijk punt in het boek is dat ouders niet hoeven te proberen hun kinderen te bepalen in hun gedrag en keuzes. In plaats daarvan is het belangrijk om ruimte te geven aan het kind, zodat het zichzelf kan ontdekken en ontwikkelen. Dit proces is gebaseerd op de natuurlijke staat van het kind, en leidt tot een betere ontplooiing van hun eigenschappen.

Conclusie

Het boek Het einde van de opvoeding van Jan Geurtz biedt een diepgaande kijk op de manier waarop ouders en opvoeders hun kinderen beïnvloeden. Het benadruidt dat de huidige opvoedingsmethode vaak leidt tot problemen bij kinderen, omdat ouders hun eigen jeugdproblemen proberen op te lossen in de opvoeding van hun kinderen. Dit kan leiden tot blokkades en beknellingen die op hun beurt worden doorgegeven aan de volgende generatie.

De kern van het boek is dat ouders hun kinderen niet moeten proberen te bepalen in hun gedrag en keuzes, maar dat ze hun kinderen de ruimte moeten geven om zichzelf te ontwikkelen. Dit vereist dat ouders zichzelf losmaken van hun eigen jeugdproblemen, en een nieuw opvoedingsparadigma ontwikkelen dat gebaseerd is op loslaten, vertrouwen en zelfontwikkeling. Dit paradigma ziet het kind als een autonom individu, dat zichzelf kan ontwikkelen zonder dat ouders het proces moeten bepalen.

Bronnen

1. Het einde van de opvoeding – Thema
2. Het einde van de opvoeding – Jan Geurtz
3. Het einde van de opvoeding – Het Noorderlicht
4. Het einde van de opvoeding – Managementboek
5. Cursus Het einde van de opvoeding – Online cursus
6. Het einde van de opvoeding – Ambo/Anthos
7. Praktijkvader – Podcast met Jan Geurtz
8. Microsoft 365 – Support
9. Over niet opvoeden – Jan Geurtz
10. Microsoft 365 – Ondersteuning